Noord Vietnam

Heel veel Vietnamees leesplezier!
Dit verslag gaat over mijn vele nieuwe avonturen in het noorden van Vietnam.

12 september, vrijdag:
Terwijl iedereen in mijn kamer nog lekker lag te slapen en het voor jullie nog maar net bedtijd was moest ik mijn bed alweer uit om de trein richting Hanoi te halen.
Om vijf uur 's nachts stond de taxi klaar om mij naar het treinstation te brengen.
Na eventjes gewacht te hebben op het station en mijn plek in de trein gevonden te hebben kon de treinreis van vijftien uur beginnen. Ik heb de keuze gemaakt om met de dagtrein te gaan, omdat ik op die manier meer van het uitzicht onderweg kon genieten. Wat ik niet wist, is dat de trein veel minder toeristisch is dan alle bussen.
Ik was de enigste buitenlander in mijn coupe, wat maakte dat ik mooi een kijkje nemen in het leven van de Vietnamezen. Onderweg stopten we in verschillende dorpjes waar mensen in en uit stapten. Wat grappig was, was dat ze niet aangaven waar we stopten, ik kon er in ieder geval niets van verstaan. Het scheelde dus dat ik naar het eindstation moest en ik me de eerste vijftien uur nog nergens druk over hoefde te maken. Ook liepen er telkens mensen langs die eten en drinken verkochten, je kwam niets te kort. Er zaten twee Vietnamezen bij mij en zij kochten allebei een maïskolf. De Vietnamese mensen zijn erg gastvrij, deze twee mensen wilden absoluut dat ik met ze mee at en deelden hun eten met mij. Het begin van de reis vloog vreemd genoeg voorbij, voordat ik het wist was ik alweer een paar uur verder. De laatste paar uur waren wel vermoeiend en ik was dan ook aardig gesloopt toen ik aan was gekomen in Hanoi. Ik heb snel het hostel opgezocht en ben daarna mijn bed ingedoken.

13 september, zaterdag:
Na wat bijgeslapen te hebben heb ik, onder het gezelschap van twee Duitse jongens, genoten van een ontbijtje in het hostel: toast, omelet, watermeloen en banaan. Na het ontbijt ben ik op zoek gegaan naar een vliegticket van Hanoi naar Bangkok. Heel jammer, maar ik heb een tijdje terug besloten om vol van Vietnam te genieten en Laos en het noorden van Thailand te skippen. Het was een te korte termijn om alle landen te zien en het zou zonde zijn om alles gehaast te doen.
Ook heb ik wat informatie opgezocht over naar een tour in Halong bay. Daarna vond ik dat ik wel een lekkere kop koffie had verdiend. Op naar de Starbucks, de Vietnamese koffie is namelijk niet te drinken! Nadat ik mijn heerlijke caramel macchiato in alle rust opgedronken had ben ik via het meer naar een reisbureau gewandeld die de twee Engelse meisjes uit Ho Chi Minh me aangeraden hadden.
Onderweg sprak een Vietnamese jongen me aan en vroeg of het goed was dat hij een eindje met me mee wandelde, hij wilde namelijk graag wat Engels leren. Er zijn veel Vietnamese studenten, die op deze manier hun taalknobbel proberen bij te spijkeren. Ik vond de tour die het reisbureau aanbood toch wat te prijzig, maar gelukkig ben ik er niet voor niets heen gewandeld want ze hadden wel een goede lunchkaart. Na de heerlijke springrolls ben ik weer naar het hostel toe gewandeld en heb ik daar de tour naar Halong geboekt. Het goedkoopste van het goedkoopste, want ja ik ben nu eenmaal aan het backpacken. 's Avonds heb ik twee Duitse jongens opgezocht, die ook in het hostel verblijven, om samen met ze een hapje te gaan eten. We hebben Pho (soep) gegeten in klein restaurantje, dat blijft lekker en ik ga het denk ik straks nog missen. Een restaurant is eigenlijk een groot woord voor de eettentjes. Je zit namelijk allemaal op plastic stoeltjes/krukjes in de buitenlucht op straat of nog net onder een afdakje, wat het natuurlijk wel erg leuk en bijzonder maakt.

14 september, zondag:
Vandaag was dan het moment om een plek te bezoeken die zeker wel in mijn top tien staat van de plekken die ik van de wereld wil zien: Halong bay! Natuurlijk moest ik alweer vroeg op, wel eerst lekker ontbeten en daarna de bus in naar Halong city. Daar aangekomen moesten we op de boottickets wachten, om vervolgens aan boord te gaan van onze super de luxe boot die ons naar Halong Bay zou brengen. Het was maar goed dat ik er met de aller laagste verwachtingen heen ging, de boot viel namelijk van ellende uit elkaar. Wat alles goed maakte was dat ik erg leuk gezelschap had en het uitzicht natuurlijk adembenemend mooi is. Na de prima lunch was onze eerste stop een hele grote grot. De gids wees hier allerlei stenen aan die bijvoorbeeld de vorm van een draak moest voorstellen (als je het mij vraagt heb je er behoorlijk wat fantasie voor nodig, ik en vele anderen zagen het namelijk niet). Na de grot konden we weer onze boot op en was het tijd om wat verder de baai in te gaan. Ik ben voor op de boot gaan zitten en heb genoten van het prachtige uitzicht en het warme weer. Onderweg stopten we bij een paar vlotten waar ze vissen gevangen hielden. Een paar Chinezen die ook met de tour gingen kochten er hier wat van voor hun eigen avondmaal. De vis uit het water, een hamer op het hoofd, even wegen en hup in een zakje. Ik vond het maar niets, misschien ook wel wat hypocriet. Na nog wat rondgevaren te hebben en een kookcursus springrolls maken was gooiden we het anker uit en mochten we de kano in stappen. Ik zat samen met Vera in een kano, een heel aardig meisje uit Oostenrijk. We waren niet zo snel als alle mannen en besloten om maar lekker met de kano te dobberen en van het uitzicht te genieten.
Na de kano in weer terug te hebben gebracht was het tijd om een duik te nemen in het water. Wat gek was, was dat de bovenste laag van het water kouder was dan daar onder. Het leek wel of er warmtebronnen in het water waren, de temperatuur veranderde steeds. Na uitgezwommen te zijn was het tijd om aan te schuiven voor het diner. Na het diner hebben we nog een tijd met zijn allen op het dek gezeten.

15 september, maandag:
Zowel de airconditioning als de waaier begaven het op een gegeven moment, met als resultaat dat ik en Vera al erg vroeg in de morgen ons bed uit zweette.
Na wat ontbeten te hebben bracht de boot ons naar Catba island, een eiland in Halong bay, waar we de dag en nacht door zouden brengen. Niet iedereen durfde het aan maar het eiland te gaan, er was namelijk een tyfoon op komst en daardoor bestond de kans dat je een paar dagen extra op het eiland zou moeten verblijven. Aangezien ik genoeg voor de tour had betaald (ondanks dat het een budget tour was) en genoeg tijd had vond ik het zonde een dag eerder te vertrekken. Eerlijk gezegd was ik ook wel een beetje benieuwd naar wat er zou gaan komen. Eerst reden we naar een nationaal park, waar we samen met een gids een kleine trekking gingen doen. Het was geen lange trekking, maar door de hitte en de klimmetjes stond het zweet na een paar minuten al blank op onze rug en werd het best zwaar. Gelukkig begeleide de gids ons met een waaier en wapperde hij deze regelmatig even voor ons gezicht. Het was de moeite wel waard, want het uitzicht was grandioos en deed ons denken aan het landschap van de film 'King Kong'. Na de trekking ging Vera naar een ander eiland, omdat ze een bungalow had geboekt die nacht. Ik bleef samen met een Steven, een Amerikaanse man, op Catba. We hebben beiden een scooter gehuurd en hebben hiermee het eiland verkent. Het was erg leuk om zelf de scooter te rijden, in plaats van altijd bij iemand achterop te zitten. Aangezien het erg rustig was op het eiland, was het een mooie kans nu zelf een keer rond te tuffen. Het eiland was erg mooi en er was nog weinig te merken van de tyfoon. Na wat gegeten te hebben in het hotel hebben we een barretje opgezocht waar vrienden van Steven en andere mensen die we eerder hadden ontmoet ook waren. Ik ontmoette een Frans meisje die na Halong bay net zoals mij ook van plan was om naar Sapa te gaan. We hebben contactgegevens uitgedeeld zodat we bij terugkomst in Hanoi samen een plan zouden konden gaan trekken.

16 september, dinsdag:
Vroeg in de morgen werd er hard op de deur gebonkt dat we binnen vijf minuten moesten klaar staan, anders zou de bus naar de haven zonder ons vertrekken.
Snel in de kleren geschoten en gekeken wat er aan de hand was, er was me namelijk de dag er voor niet verteld hoelaat we zouden vertrekken. Iedereen was in paniek en van plan om de eerste en laatste boot naar het vaste land te nemen. De tyfoon was op komst en na de ochtend zouden er geen boten meer vertrekken naar het vaste land. Gelukkig waren wij op tijd en konden we met de speedboot naar de haven worden gebracht. Geluk bij een ongeluk een mooie bootupgrade dus! Eenmaal weer aan vaste land moesten we nog even op de bus wachten en daarna reden we weer terug naar Hanoi. In verband met de tyfoon zaten alle hostels bomvol, ik was blij dat ik voordat ik aan de tour begon al een extra nacht er bij had geboekt. Vera moest helaas wel een ander hostel zoeken, maar gelukkig was die op loopafstand van mijn hostel. Wat grappig was, was dat de vlucht van al mijn kamergenootjes uiteindelijk was gecanceld met als resultaat dat ik uiteindelijk de enigste op de kamer was. In de avond zijn ik en Vera naar een paar straattentjes gegaan waar we van alles en nog wat uitgeprobeerd hebben, het Vietnamese eten smaakte weer verrukkelijk.

17 september, woensdag:
Na lekker uitgeslapen en ontbeten te hebben, heb ik Vera weer opgezocht en zijn we daarna naar het meer gelopen waar we een afspraak hadden met een meisje die in Hanoi woont.
Vera gebruikt 'couchsurfing', dit is een website waarmee je contact kan zoeken met lokale mensen die je dan een slaapplek aanbieden of de stad laten zien. Giang, het meisje waar wij mee hadden afgesproken, liet ons de beste eetplekken zien. Eerst zijn we samen naar een restaurantje gegaan waar zij graag komt om te eten en daarna hebben we op een andere plek vers fruit met kokosnoot gegeten. Het eten was heerlijk en ik vond het super leuk om op deze manier wat meer van het land te leren! Nadat we afscheid hadden genomen van Giang ging Vera op zoek naar een pinautomaat. Het is toch wel weer elke keer een beste uitdaging voor buitenlanders om in Azië wat geld te pinnen heb ik gemerkt de afgelopen weken. Zowel Vera en ik moesten alweer op tijd terug zijn om de nachttrein en nachtbus naar de volgende bestemming te halen. Vera ging met de nachtbus naar Hué en ik met de nachttrein naar Sapa. Uiteindelijk heb ik toch maar besloten om zonder het Franse meisje een driedaagse tour naar Sapa te boeken. Na wat contact met haar te hebben gehad bleek dat ze nog steeds vast op Catba zat. Deze trein zat in tegenstelling tot de trein van Hué naar Hanoi vol met toeristen.
In mijn coupe was ik wel een van de enigste toeristen aangezien ik een normale zitplaats had in plaats van een slaapplaats. Ik wilde toch echt het zekere voor het zekere nemen dat ik niet weer ziek zou worden. Gelukkig gebeurde dat ook niet en heb ik een goede reis gehad. Echt lekker geslapen heb ik niet, de stoel lag natuurlijk niet zo lekker en het hielp ook niet mee dat een Vietnamese jongen me vertelde dat de kans bestond om bestolen te worden wanneer je sliep.

18 september, donderdag:
Omdat we met wat vertraging aangekomen te zijn in Sapa hadden ze het programma van de trekking omgegooid. Voor mij maakte het gelukkig niet zoveel uit, maar voor de mensen die een tweedaagse tour hadden geboekt wel. Zij zouden normaal gesproken bij de lokale mensen gaan slapen en moesten hierdoor gewoon in het hotel slapen. Aangezien we nog wat tijd hadden voordat de trekking begon, ben ik eerst samen met twee Duitse meisjes naar het marktje in de stad gewandeld. Voor het hotel stonden veel lokale mensen in kledingdracht die met ons meeliepen. Ze voerden een gesprekje met ons en daarna bleek al snel dat ze ons iets aan ons wilden verkopen. Ze volgden ons overal en wanneer wij stopten om ergens rond te kijken deden zij dat ook. Aangezien ik uit elk land een armbandje als souveniertje voor mezelf haal en er van Vietnam nog geen een had, besloot ik om bij hen het armbandje uit Vietnam dan maar te halen. Toen ik aangaf dat ik een armbandje wilde kopen kwamen er wel tien mensen om me heen staan die er allemaal wel een aan me wilde verkopen. "You promised meee!", "I saw you first!", "Buy from meeee!". Nadat ik uiteindelijk had gezegd dat ze 'steen papier schaar' met elkaar konden gaan spelen, omdat het mij niet uitmaakte van wie ik er een zou kopen of als ze doorgingen ik helemaal niets kocht lukte het me om er een te bemachtigen. Na de lunch was het tijd om met onze groep naar een Village te vertrekken. Onze groep bestond officieel uit twaalf mensen, maar inclusief alle lokale bevolking werd het wel een groep van dertig. Uiteraard liepen ze bijna de hele route met ons mee. Het dorpje was best toeristisch en bestond voornamelijk uit winkeltjes met souveniertjes of nep 'North face' kleding. Het uitzicht over alle rijstvelden was prachtig en nadat ik aan een hele magere verwaarloosde hond wat koekjes gaf en hij ze op at was ik helemaal in mijn element. Het laatste stuk van de route moesten we zelf teruglopen aangezien de gids naar huis moest om haar kind te voeden. Op de terugweg viel het met bakken uit de lucht en zijn we ergens gaan schuilen om lekkere warme gember thee te drinken. Terug in het hotel gekomen hebben we gedineerd en heb ik op de hotel kamer samen met drie Duitse meisjes nog gezellig wat Vietnamese wijn gedronken. Voor de verandering was de wijn uit Dalat wel van druiven gemaakt en smaakte dan ook goed.

19 september, vrijdag:
Helaas bleek in de ochtend dat ik in een andere groep werd ingedeeld, omdat ik een dag langer bleef. Gelukkig merkte ik al snel dat de nieuwe groep ook erg leuk en gezellig was. In deze groep zaten zelfs twee Nederlanders, dus ik kon eindelijk weer even af en toe in mijn eigen taal spreken en dat is best fijn moet ik zeggen na zeven weken bijna continue Engels te spreken. Wat gek was, was dat ik mezelf erop betrapte dat ik soms al Engels in plaats van Nederlands begon te denken. De tocht was erg mooi en de dorpjes waar we doorheen liepen minder toeristisch. We pauzeerden dan wel weer op plekken waar een massa schattige kindjes en bedelden lokale mensen stonden om ons allerlei dingen te verkopen. Er liep natuurlijk ook weer een hele grote meute van hen met ons mee. Het was af en toe best irritant, maar het maakte de tocht ook wel weer bijzonder. De gids liep zo als voorbeeld de hele weg met haar kind op haar rug. Na de lunch konden we kiezen uit een korte of lange wandeling, gelukkig was ik niet de enigste die wel in was voor een lange wandeling. We liepen door allerlei rijstvelden en bamboestruiken door en zagen onderweg kindjes in bomen of op de straatjes spelen met speelgoed waar mijn opa en oma misschien al niet eens meer mee speelden in hun tijd. Na een paar uur gewandeld te hebben kwamen we aan bij het huis waar we de nacht door zouden brengen. Het was nog een beste grote hut, die naar mijn idee misschien wel zo gebouwd was voor de toeristen. Des al niet te min was het erg leuk om daar een nacht te mogen door brengen. Ik heb geholpen met het maken van 'springrolls' en heb genoten van de uitgebreide maaltijd. In de avond hebben we samen met onze gids een traditioneel drankspelletje gespeeld en heb ik natuurlijk nog even geproost op mijn lieve zus en haar vriend die op dat moment in het mooie Enschede in officiële partnerschap traden. Wanneer je bij het spel te laat was om een chopstick van de tafel te pakken moest je 'happy water' drinken wat eigenlijk rijstwijn was. Het is vergelijkbaar met Saké en omdat de meesten uit het groepje dit niet zo lekker vonden, deed iedereen goed zijn best.
Na het spel hebben we nog een tijd met elkaar gekletst, onder ons was ook een stel uit Schotland die vol spanning op de uitslag van hun wel of niet onafhankelijkheid zaten te wachten. Na een tijdje heeft iedereen op zolder onder zijn of haar klamboe de beste nachtrust in heel Vietnam gehad.

20 september, zaterdag:
Na dus heerlijke geslapen te hebben stond er alweer een heerlijk ontbijt van zelfgemaakte pannenkoeken op ons te wachten. Ons welkomstcomité van lokale mensen stond ons alweer een dik uur op te wachten en het was weer tijd om aan de trekking te beginnen.
Het had de afgelopen nacht erg hard geregend, waardoor het op veel plekken erg glad was.
Gelukkig bestond het welkomstcomité uit kleine kindjes die erg sterk waren en ons graag een handje wilden helpen. Veel van de moeders gaan naar Sapa om daar dingen te verkopen en de kindjes worden in de buurt van hun Village gedropt om daar wat aan de toeristen te verkopen. Er liepen ook wel veel oudere dames uit hun dorp met ons mee, dus ik hoopte maar dat zij een beetje zorg voor de kindjes draagden. Onderweg stopten we bij een hele mooie waterval waar we even pauze hebben gehouden. Tijd om de schoenen uit te doen en deze in het water te dompelen, ik herkende ze namelijk door alle modder niet weer.
Met natte schoenen nog weer even verder gaan wandelen om in het dorpje erna afscheid te nemen van alle kindjes die ons hadden geholpen. Dat kon natuurlijk niet zonder iets van ze te kopen, wat ik natuurlijk wel heb gedaan. Het is helaas wel moeilijk om ze tevreden te stellen, ze probeerden me steeds meer te verkopen en het was maar hun idee nooit genoeg. Nadat ik het kleine meisje een blikje fris had gegeven was het gelukkig wel weer even goed.
Kortom, nadat ik Sapa heb verlaten ben ik zo ongeveer twintig armbandjes rijker, dus bereid jullie er maar vast op voor dat half Enschede er straks mee rond loopt. Weer terug gekomen in het hotel hebben we allemaal een heerlijk broodje hamburger met patat uit ons uitgebreide menu uitgekozen. Iedereen had na al die dagen Azië wel weer trek aan iets westers, al waren sommigen er nog maar net aangekomen. Ik stond goed in mijn recht dacht ik na alweer zeven weken Azië. Na het eten heb ik afscheid genomen van iedereen en ben ik met de bus naar het treinstation gebracht. Ik had natuurlijk weer het grote geluk dat ik de laatste trein had en dus het aller langst moest wachten. Gelukkig was ik niet de enigste toerist en ook niet de enigste Nederlander. Voordat ik in Sapa aankwam had ik nog haast geen Nederlanders ontmoet, maar na Sapa was ik alweer vijf Nederlandse contacten rijker.

21 september, zondag:
Rond zes uur in de ochtend kwam ik na een vermoeiende treinreis aan in Hanoi.
Het miezerde dus vond ik dat de meneer die me op de brommer terug naar het hostel bracht wel wat van de vraagprijs af kon halen. Helaas bleef hij erg stug en had ik weinig puf om er veel moeite voor te doen. Wel vermoeiend soms dat je overal en om alles af moet dingen.
In het hostel lag iedereen nog diep te slapen, ik heb dus maar uitgebreid van mijn ontbijtje genoten tot dat het een degelijkere tijd was om te rommelen op de kamer.
Ik deelde de kamer met een meisje uit Finland en een meisje uit Singapore.
In de ochtend ben ik samen met het meisje uit Singapore 'Kaylee' op pad te gaan om kaartjes voor de 'Water Puppet show' voor haar te scoren. Nadat dit was gelukt zijn we naar een restaurantje gelopen waar ze een soort van rijstpannenkoeken verkopen. Het restaurantje staat hier bekend om dat was ook te merken. Het was erg druk en er waren al veel gerechten uitverkocht. Uiteindelijk hebben wij de pannenkoeken met koeienvlees gekozen en deze smaakten ons beiden erg goed. Na onze lunch zijn we weer naar het hostel gewandeld waar we samen met Rebecca (het Finse meisje) op een student uit Hanoi konden wachten die ons de vrijwillig de stad zou laten zien. Het was erg leuk en ze is samen met ons naar een koffietentje gelopen. Dit tentje stond bekend om zijn koffie met ei, wat me eigenlijk niets leek. Ik heb het wel geprobeerd en het was erg lekker, het deed me denken aan 'crème brulee'. Na de koffie heeft ze ons nog wat andere leuke plekjes laten zien in Hanoi en hier van alles over verteld. Na afscheid van onze gids genomen te hebben, hebben we een restaurant opgezocht en was het alweer tijd om te dineren. We moesten een beetje op tijd eten, omdat Kaylee en Dorien allebei naar de 'Water Puppet show' gingen. Aangezien ik deze al in Ho Chi Minh gezien had en één keer meer dan genoeg was, heb ik een terrasje naast het theater opgezocht. Hier heb ik weer even bijgekletst met de hele familie en wat dure drankjes benuttigd. Het was natuurlijk een hartstikke duur cafeetje, aangezien het naast het theater gevestigd was wat erg veel toeristen trekt. Toen de show voorbij zijn hebben we in een gezellig straatje, onder het genot van lokale live muziek, wat met zijn drietjes gedronken.

22 september, maandag:
In de ochtend bleek dat we nieuw gezelschap hadden op de kamer, onder andere een Nederlands meisje. Het Nederlandse meisje heeft de dag met ons drietjes doorgebracht. Ik vond het wel tijd voor een grote wandeling en wat meer van de stad te zien dan alleen het oude centrum. Onze eerste bestemming was het grote meer. Nadat de straat naast onze eigen straat inliepen werden we alle vier letterlijk en figuurlijk akelig verrast. Deze straat stond een blijkbaar om bekend dat ze er hond verkochten. Niet op de manier als huisdier, maar meer als de manier van een varken aan het spit. We liepen er met een grote boog omheen en ik probeerde het beeld van gebraden Sjorsje op de marktkraam maar snel weer uit mijn geheugen te wissen. Na even het grote meer bekeken te hebben zijn we heel goed voorbereid naar het 'Ho Chi Minh mausoleum complex' gewandeld. Heel goed voorbereid, moet helemaal niet goed voorbereid voorstellen. Een slechtere timing kon niet, we waren er namelijk om de verkeerde tijd (twaalf uur en het ging om elf uur dicht), op de verkeerde dag (maandags is hij gesloten), de verkeerde maand (september tot december is het dicht) en we hadden geen gepaste kleding aan (korte broek en korte mouwen waren niet toegestaan). We hebben het dus maar goed van de buitenkant bekeken en zijn na onze lunch doorgewandeld naar een tempel die we graag wilden bekijken. Het was een erg groot complex met meerdere tempels en de Aziatische architectuur blijft mooi om te zien. Na de tempel zijn we naar een koffietentje gewandeld die Rebecca erg goed vond en in de reisgids had zien staan. Het was maar goed dat deze in de reisgids stond, want anders hadden we hem denk ik nooit gevonden. Na een steegje ingelopen te zijn en wat trappen omhoog te zijn gelopen kwamen we aan bij het cafeetje. Het cafeetje zag er erg leuk uit en het drinken smaakte erg goed. Ik dronk yoghurtdrink met kokosnootjelly. Het was erg lekker, alleen de slijmerige jelly (dat erg populair is in Azië) is niet echt mijn ding. Na het drinken moest Doriene (het Nederlandse meisje) weer terug naar het hostel om haar bus naar Sapa te halen en doken wij nog even de stad in om wat souvenirs voor Kaylee te scoren. Onderweg kwamen we Susan en Marco tegen (het Nederlandse jongen en meisje) en we hebben besloten om samen iets te gaan eten. Het was erg gezellig en leuk om ze nog weer even te zien!
Na het eten zijn zij de nachttrein naar Hué ingestapt en zijn wij grondig op zoek gegaan naar een plek waar we een dessert konden vinden. We hadden hier alle drie erg veel zin in, maar helaas is het blijkbaar (met uitzondering van jelly) niet zo populair in Vietnam. We zijn gestrand in een koffietentje waar we een milkshake hebben genomen, dit kwam nog het meeste in de buurt.

Inmiddels ben ik weer in het hostel en ga ik alweer mijn laatste nacht in Vietnam tegemoet.
Morgenmiddag vlieg ik namelijk naar de grote grote stad Bangkok!