Poor miljonairs

Hopelijk zijn jullie allemaal weer klaar voor een nieuw verslag, ik heb namelijk weer veel te vertellen. Ik maak zoveel dingen mee, dat ik soms zelfs tijd te kort kom om een verslag te schrijven.

De titel van mijn verslag slaat op de gekke munteenheid van Vietnam, één euro staat gelijk aan ongeveer achtentwintigduizend dong. Het is dan ook een beste uitdaging elke keer om de juiste flappen tevoorschijn te halen. Een Vietnamees vrouwtje op straat zij dat er een bult arme miljonairs wonen in Vietnam en dat vond ik wel een mooie uitspraak.

3 september, woensdag:
Na uitgeslapen te hebben en ik me gelukkig weer beter voelde, zijn ik en Zohar naar een restaurantje gegaan die een Frans meisje ons aanraadde. In het restaurant werken mensen met een beperking en je kunt er heel goed ontbijten. Ik heb deze keer maar voor iets veiligs (tosti) gekozen, aangezien ik in de voorgaande 38uur alleen maar twee crackertjes gegeten had. Na het ontbijt zijn we naar een reisbureau gewandeld om verschillende dingen te boeken, waaronder mijn vliegticket naar Da Nang. Zoals ik al zei, geen nachtbus of -trein meer voor mij. Toen dat allemaal rond was hebben we ons met een fietstaxi naar het oorlogsmuseum laten vervoeren. Het was erg warm en ik had medelijden met de oude man die mij vervoerde, maar goed ik vond wel dat ik dat ook een keer gedaan moest hebben.
Het oorlogsmuseum was erg indrukwekkend en schokkend, ze vertelden veel over de oorlog met de Amerikanen en je kon veel foto's zien van de gevolgen die er nu nog steeds zijn. Volgens mij worden er nog steeds hedendaags mensen met een beperking geboren in Vietnam, omdat mensen in hun familie de chemische stof met zich meedragen.
We hebben na het museum even wat afkoeling gezocht in een café en zijn daarna te voet verder gegaan. Het is al leuk genoeg om gewoon rond te lopen en om je heen te kijken.
's Avonds heb ik in een restaurant Pho en springrolls gegeten. Pho is een Vietnamese soep. Bij de soep krijg je allemaal soorten groente, waaronder pepertjes. De groenten kan je er op eigen smaak bijvoegen. Ik wilde de pepertjes natuurlijk ook uitproberen en gooide er twee in, het begon een beetje pittig te worden en het smaakte me erg goed. Ik besloot dus maar ze er allemaal in te gooien met als gevolg dat ik in brand stond haha. Loempia's noemen ze hier springrolls. Ik snap eigenlijk niet waarom ze in Nederland dan loempia's heten, misschien de Chinese naam. De echte Vietnamese loempia's waren heerlijk en de soep ondanks de pittigheid natuurlijk ook.

4 september, donderdag:
Vandaag stond de excursie naar de Cu Chi tunnels op het programma.
Rond 8uur werden we opgehaald om hiernaar toe te gaan. Na een busrit van een uur of twee en een pauze bij een werkplaats voor beperkten, kwamen we aan bij de tunnels.
In het begin van de excursie kon je een foto maken bij de ingang van de tunnel, het was een smalle ingang. Zohar maakte zich een beetje zorgen of ze er wel in zou passen en vroeg de gids om bevestiging. Nadat de gids zei dat het wel zou passen ging ze er in voor een foto. Het was aardig krap, maar het ging wel. Tot dat ze er weer probeerde uit te komen...
Zohar zat vast, haar heupen zaten klem onder de doorgang. Ik vond het erg grappig, maar ook wel weer spannend. Je zou er maar niet meer uitkomen, daar ben je mooi klaar mee.
Na een kwartier is het ons gelukt om haar er met vijf man weer uit te krijgen. Ze heeft van het getrek blauwe plekken overgehouden op haar armen. De excursie was verder erg interessant, de gids liet van alles zien en gaf veel informatie. Je kon zelf ook door de tunnels lopen, wat ik heel leuk vond maar waar Zohar voor pastte. Op het terrein was er ook een mogelijkheid om met de wapens van de oorlog te schieten. Aangezien ik anders toch maar moest wachten besloot ik om me er ook maar aan te gaan wagen. Ik heb mijn beste schietkunsten naar bovengehaald en geprobeerd het doel te raken. Het stomme was dat je niet eens je eigen resultaat aan het einde kon zien, maar om me nou door alle vliegende kogels door te manoeuvreren vond ik ook wat te ver gaan.
Na de excursie en busrit terug naar de grote stad hebben we een markt bezocht, hier hebben we aan een kraampje gegeten wat ik erg leuk vond. We hadden gezelschap van twee oude Canadese dames die een groepsreis aan het maken waren door Vietnam.
Nadat we onze heerlijke maaltijd ophadden (weer Pho met teveel pepers) zijn we naar de "Water Puppet Show" gewandeld, hier wilde Zohar graag naar toe. Het waren poppen die in het water dansden onder begeleiding van traditionele Vietnamese muziek. Wel grappig om te zien, maar het was niet echt mijn ding.

5 september, vrijdag:
Mijn laatste dag in Ho Chi Minh, oftewel Saigon, was alweer aangebroken.
Vandaag werden we weer op tijd door een bus opgehaald die ons naar de Mekong Delta bracht. Twee Engelse meisjes uit ons hostel gingen ook mee. Zij hadden via het hostel de tour geboekt en betaalden veel meer, eindelijk een keer het geluk aan mijn zijde. Na een rit van twee uur arriveerden we een dorpje waar de boottocht begon. We vaarden met de boot over een grote rivier, onderweg passeerden ons allerlei kano's of boten waarop ze allerlei dingen verkochten. Zo stopten we ook bij een bootje waar je allerlei fruit en dergelijke op kon kopen. Ik en Zohar hebben een heerlijke kokosnoot gekocht en hebben deze voorop de boot opgedronken.
Na een eindje varen stopten we op een plek waar ze 'coconutcandy' maakten.
Ze lieten ons er wat proeven met nootjes er in en die smaakten heerlijk. Ik heb er meteen een pak van gekocht. Er lagen ook meerdere varianten, waaronder durian verpakkingen met durian, maar die heb ik maar links laten liggen. Na wat snoep ingeslagen te hebben was het tijd om met een slang op de foto te gaan of whisky te drinken die gemaakt is van dode slang. De whisky was alleen om het idee al niet lekker en de slang heb ik maar lekker laten liggen in zijn kooitje. We hebben honingthee gedronken en zijn daarna weer verder gegaan met de boot. We vaarden naar een eilandje gegaan waar we konden lunchen. Na het eten waarna hadden we de keuze om in de hangmat te liggen of met de fiets de omgeving konden verkennen. Zohar ging lekker luieren en ik ben samen met de twee Engelse meisjes op de fiets gestapt. Het was erg leuk en mooi om te zien hoe de mensen daar wonen. Nadat we terugkwamen was er nog even tijd over om in de hangmat te liggen. Bij de volgende stop was het tijd om over te stappen in kleine bootjes, hiermee vaarden we door de kleine kanaaltjes. Het was erg mooi en het kon wat mij betreft niet lang genoeg duren. Ik had een zak afval en vroeg aan de gids waar ik deze kon weggooien, waarop hij antwoorden: "Gooi maar in de rivier". Toch wel bijzonder, zo'n mooie plek en toeristentrekker, dan zou je toch denken dat dan zo mooi willen houden. Na de tocht met de kleine bootjes hebben we onder het genot van traditionele muziek lokaal fruit gegeten, erg lekker. Daarna was het helaas tijd om afscheid van Zohar te nemen en terug naar de bus te gaan en naar de grote stad. Zohar bleef namelijk nog een dag langer op de Mekong delta en ik vloog 's avonds laat naar Da Nang.

6 september, zaterdag:
Het was weer tijd om in mijn eentje de stad in te duiken.
Ik ben eerst naar de rivier gewandeld om daar een kopje koffie te drinken en mijn map door te spitten. De koffie is in Vietnam niet te drinken, het is enorm zoet. Na mijn heerlijke kopje koffie heb ik daar in de buurt rondgekeken en ben ik naar de zee gewandeld. Ondanks dat ik alleen was, voelde dat absoluut niet zo. Onderweg werd ik haast elke vijf minuten wel aangesproken of ik vervoer wilde. Ook ben ik door drie 'Easyriders' benaderd. De derde man heeft me overgehaald om me met zijn motor de volgende dag naar Hoi An te brengen, met als tussenstop de 'Murmble mountains'. Het is toch wel erg leuk om je met de motor te laten vervoeren, op die manier kan je onder het genot van de frisse lucht ook meer genieten van het mooie uitzicht. Terwijl we wat dronken vertelde hij me over allerlei andere motortochten die ik kon doen, waaronder een tocht van twee dagen over een bergpas in het binnenland van Hoi An naar Hué. Daarna heeft hij me naar het strand gebracht. Ik heb snel een bedje opgezocht en gehuurd, want het zand was veelte heet onder mijn voeten. Er lagen twee Amerikaanse meisjes naast mij die vrijwilligerswerk deden in de buurt. Dat was erg leuk om te horen, aangezien ik dat zelf ook in eerste instantie wilde doen. Het zeewater was net zoals op Koh Samui erg warm. Na een 'frisse duik' te hebben genomen en lekker geluierd te hebben op het bedje ben ik weer terug gewandeld naar het hostel. Onderweg ben ik natuurlijk weer duizend keer gevraagd om vervoer, maar ik heb ondanks de warmte besloten lekker te blijven wandelen. Tijdens het wandelen zie je namelijk veel meer en kan je genieten van alles wat er om je heen gebeurd. Op mijn weg naar het hostel heb ik een restaurantje opgezocht om wat te eten, lekker tussen de lokale mensen. Helaas was het iets te lokaal, de mensen spraken geen Engels en ze hadden ook geen plaatjes op de menukaarten. Besloten bij het hostel maar om advies te vragen. Het eten was ondanks de aparte combinatie erg lekker, noodles met beef en shrimps. Ik had met een Spaans meisje afgesproken die op dezelfde kamer lag om in de avond samen een boottocht te maken over de rivier. Helaas ging ze zelf niet meer, wel was een Engels meisje 'Hannah' van plan te gaan. Ik ben samen met Hannah in de taxi naar de rivier gegaan. De taxichauffeur deed zich dom voor, hij deed net alsof hij niet wist waar hij moest zijn. Toen we er eenmaal waren bleef hij maar doorrijden om geld te vangen. We hebben een mooie boot opgezocht en gewacht tot dat hij ging vertrekken. Aangezien we de enige twee waren vond de kapitein dat we vijf keer zoveel geld moesten betalen dan dat we daarvoor afgesproken hadden. Dat werd ons allebei iets te duur en na lang naar een andere boot te hebben gezocht hebben we besloten een barretje op te zoeken. Hier zaten meer mensen uit het hostel. We hebben wat eten besteld en samen gezeten met alle anderen. Het was erg gezellig en sommigen rookten ook wiet. Er zaten ook lokale mensen die iets anders rookten, ze lieten het ons ook proberen. Ik heb niets gebruikt, want ik vind er niets aan en ook veelte gevaarlijk in een vreemd land. Hannah en een Italiaanse jongen hadden het wel gebruikt. Hannah liep ineens weg en de Italiaanse jongen werd er heel raar van. Hij kreeg allerlei hallucinaties en het leek alsof hij een epileptische aanval kreeg. Heel naar, maar gelukkig liepen mensen van ons hostel stage in het ziekenhuis in Da Nang en zijn ze met hem meegegaan. Een uur later zou hij met het vliegtuig naar Hanoi gaan, die heeft hij dus gemist. Heel naar en ik ben in ieder geval weer even wakker geschud dat je geen vreemd spul van andere mensen moet aannemen. In het hostel aangekomen ontmoette ik een Duits meisje, ze was net aangekomen en had erg trek. Ik ben samen met haar naar een restaurantje gegaan en daar wat gegeten. Door al het spektakel in de bar had ik namelijk niets gehad. Het eten was erg lekker. Daarna zijn we nog even met haar scooter door de stad gereden. Ze heeft een scooter gehuurd waarmee ze heel Vietnam mee door reist, ook wel gaaf!

7 september, zondag:
Vandaag was het weer vroeg dag, ik werd namelijk om half negen opgehaald door de Easyrider om op pad te gaan. Eerst dropte hij me bij de 'Murmble mountains'. Een klein gebergte met allerlei grotten waar in boeddhistische beelden te zien zijn. Het was erg mooi om te zien. Na de bergen hebben we ergens wat gedronken en heeft hij me nogmaals de route van Hoi An naar Da Nang laten zien. Uiteindelijk heb ik het toch besloten te doen, het is een mooie kans om op zo'n korte termijn toch nog iets van het binnenland van Vietnam te zien. Eerst bracht hij me natuurlijk naar Hoi An, om dit historische stadje te bekijken.
Ik heb een fiets gehuurd bij het hostel en ben hiermee de stad doorgefietst. Toen ik een restaurantje opzocht om iets te gaan eten merkte ik al snel dat het heel toeristisch is en dus ook allemaal erg prijzig is. Ik heb alle hoofdstraatjes maar vermijd en een paar straten hier achter een wat goedkoper en lokaal restaurantje opgezocht voor mijn lunch. Het Vietnamese eten is geweldig en ook dit was weer erg lekker, noodles met ananas. Na mijn lunch heb ik foto's van al het gefeest gemaakt, het was namelijk een feestdag. Elke keer wanneer het volle maan is vieren de mensen in Vietnam en voornamelijk in Hoi An feest. Ik had dus geluk dat ik tijdens de volle maan in het stadje was. Een dag per jaar is het een nationale feestdag en dan vieren ze het extra groot, laat dat nu net deze dag zijn. Kinderen lopen over de straat en gaan verkleed als draak winkels naar binnen om hier te dansen, dit brengt geluk. Na even verkoeling te hebben gezocht in het hostel ben ik naar de zee gefietst, hier ben ik op het strand gaan zitten en heb ik gekeken naar alles wat om me heen gebeurde. Toen het begon te schemeren ben ik weer terug naar het hostel gefietst. In Da Nang had ik de kamer samen met een Chinees meisje 'Sou' geboekt, die ook naar Hoi An ging. Een kamer voor twee is soms nog goedkoper dan een dorm (slaapzaal). Ze was ook aangekomen in het hostel en samen zijn we de stad ingewandeld. De stad was geweldig om te zien in het donker, allerlei straatjes waren belicht met lampionnen en overal werd er gedanst. We hebben ergens gegeten en zijn daarna weer verder rondgelopen. Je kon een wens-lichtje kopen en deze nadat je met de boot gevaren en een wens had gemaakt in het water leggen. We hebben allerlei lokale snoeperij uitgeprobeerd bij kraampjes, erg lekker. Het was erg mooi en gezellig.

8 september, maandag:
Nadat we genoten hebben van ons gratis ontbijt hebben we een fiets gehuurd.
Het is erg goedkoop om een fiets te huren en de ideale mogelijkheid om snel maar toch veel van de stad te zien. We zijn naar de stad gefietst en hebben hier allerlei bezienswaardigheden bewonderd. Onderweg probeert iedereen natuurlijk van alles aan je te verkopen. Zo was een vrouwtje die fruit aan ons wilde verkopen. Na een aantal keer gezegd te hebben dat we niets wilden, vroeg ik haar om een banaan in de hoop dat ze dan weg zou gaan. In plaats van de banaan gaf ze een tas vol fruit aan Sou. Er zaten allerlei verschillende soorten fruit in maar er was geen banaan te bekennen. Kort daarna kreeg ze telefoon en ging ze er snel vandoor. Daar zaten we dan met onze tas vol fruit. We hebben besloten de tas op de grond neer te leggen en niet te betalen. Na een tijdje kwam de vrouw er weer aan en volgde ons de hele tijd, ze wilde geld. Uiteindelijk is het ons gelukt van haar af te komen. Na de lunch zijn we even naar het hostel gegaan om uit te rusten en hebben we ons klaar gemaakt voor een paar uurtjes zee. Het is grappig dat je bijna meer moet betalen om je fiets te stallen dan voor het huren van de fiets zelf. Aangekomen bij het strand hebben we een mooi plekje opgezocht en zijn de zee ingedoken. Na een tijdje kwamen we het Spaanse en Duitse meisje van het vorige hostel tegen, daar hebben we mee afgesproken om 's avonds samen wat gaan eten. Op de weg terug naar de fiets kwam ik erachter dat ik mijn sleuteltje verloren had. Voordat ik me allemaal doemscenario in mijn hoofd kon halen had Sou hem gelukkig alweer gevonden. We hebben 's avonds gezellig met zijn allen "Seafood hot pot" gegeten, dit was erg lekker. Het waren twee erg gezellige en leerzame dagen met Sou, leuk om weer wat van een andere cultuur te leren!

9 september, dinsdag:
De tijd was alweer aangebroken om het mooie stadje Hoi An te verlaten en weer achterop de motor van de Easyrider te springen. Op naar Hué, maar eerst mooi door de bergpas heen rijden! De tocht was geweldig, onderweg stopten we bij een waterval waar we konden zwemmen. Het was een hele mooie plek en geen toeristische attractie. Alleen ik, de gids, een paar lokale mensen en twee mensen die ook met Easyriders op pad waren. We stopten op plekken waar ik kon genieten van het prachtige uitzicht en af en toe liet hij me ook lokale dingen zien. Zo zijn we naar een huisje geweest waar rijstnoedels en rijstbladeren worden gemaakt en heeft hij me een dorpje laten zien (een soort gemeenschap). Ik voelde me onderweg soms net de koningin, iedereen zwaait naar je. Het stadje waar we overnachtten heet Prao. Onder het genot van een witbiertje hebben we lokale gerechten gegeten, waaronder kikker en inktvis. De kikker smaakte wonderbaarlijk lekker, maar inktvis is niet echt mijn ding. Na het eten zijn we naar een cafeetje geweest en hebben we gesnookerd, dik verloren natuurlijk. Daarna zijn we naar een ander café gegaan om voetbal te kijken, jong Vietnam moest voetballen tegen Japan. Het team is erg populair, want het café zat bomvol. Ik weet nog steeds niet wat de eindstand is, want kort na de rust viel de stroom uit. Het hele café stroomde leeg, geen voetbal meer dus!

10 september, woensdag:
Weer vroeg op en tijd om naar Hué te gaan. Eerst noodlesoep als ontbijt, ik kan er eerlijk gezegd nog niet echt aan wennen.
Je zou denken dat het hard scheuren is door de bergen op een motor en met slechte wegen best gevaarlijk is, althans ik dacht dat het zo zou gaan. De wegen waren erg goed begaanbaar, vaak asfalt en de maximum snelheid dat toegestaan is is veertig kilometer per uur. Mooi de tijd om van alles te genieten dus! Onderweg gaf de Easyrider een grote tak aan me, het bleek kaneel te zijn. Het smaakt goed, maar ik wist niet dat kaneel zo scherp kon zijn. Ik ga hem proberen mee te nemen maar ik ben bang dat hij Australië al niet haalt.
Rond drie uur kwamen we aan in het stadje Hué. Eerst een treinkaartje gekocht, wat veel goedkoper is bij het treinstation dan via het internet of reisbureau. Daarna ingecheckt bij het hostel en even uitgerust. In de avond heb ik samen met een Engelse jongen Rowan een hapje gegeten en zijn we daarna wat gaan drinken in een bar. Later kwam ook de Australische jongen die in dezelfde kamer sliep een drankje doen. Onder het genot van je drankje kon je Jenga spelen, heel grappig!

11 september, donderdag:
Tijd om de stad te verkennen. Ik ben samen met Rowan naar het citadel gewandeld, dit is de verboden stad en nog in oude staat. Onderweg liepen we langs een bootstation en hoorde we dat er de mogelijkheid was om met de boot eerst naar een pagode te gaan en daarna naar het citadel. Na flink wat afgepingt te hebben, besloten we dat maar te doen. In de boot probeerde een vrouwtje ons natuurlijk nog allerlei souvenirs te verkopen. De pagode was mooi om te zien, vooral alle monniken die er naar toe komen om hun rituelen uit te voeren. Eenmaal bij het citadel aangekomen, vertelden ze ons dat we zelf weer terug naar het hostel moesten lopen. Onzin vonden we dat natuurlijk, wij dachten dat het heen en terug was. Ook vertelde de vrouw ons van te voren dat ze de entree voor de pagode voor ons had betaald en dat het daarom duurder was. Achteraf bleek de pagode gratis te zijn, ze had ons mooi een oor aangenaaid dus! Het citadel was erg mooi, veel was nog in oude staat. We hebben daar flink wat tijd rond gelopen en zijn daarna naar een museum geweest, waar je met het entreekaartje van het citadel gratis in kon. Het stelde weinig voor, maar was wel leuk om te zien. Daarna zijn we het hele eind weer terug gewandeld en hebben we onze grote vriendin van de boot opgezocht. Helaas hielp het niets, maar we hebben ons punt in ieder geval wel duidelijk gemaakt. Ik heb toen we terugkwamen nog een tombe bezocht, het was namelijk mijn enigste dag in Hué en ik wilde wel veel zien. Rowan ging naar het ziekenhuis, hij had een ongeluk gehad met de scooter een paar dagen terug en moest zijn wond verzorgen. De tombe was niet erg groot, maar wel mooi om te zien. Veel trappen omhoog en er stond een stenen leger, dat wel iets op een Chinees stenen leger leek. Ik heb daar een uurtje doorgebracht en ben daarna weer terug gegaan naar het hostel. Samen met Rowan een hapje gegeten. Phó soep, dat is toch wel echt mijn favoriet. Daarna hebben we een filmpje gekeken en ben ik op tijd het bed in gedoken.

Gisteren ben ik zo vroeg het bed ingedoken, omdat ik vandaag er al om half vijf uit moest. Om vijf uur stond de taxi klaar om me naar het treinstation te brengen. Iets over half zes begon mijn super lange treinreis van vijftien uur naar Hanoi, een retourtje Maastricht is er niets bij. Inmiddels alweer bijna zes uur en een verslag verder. De aankomende negen uur maar even genieten van het mooie uitzicht.

Nu zijn jullie weer helemaal bijgepraat.
Ik zal ook de foto's weer up-to-date proberen te maken en mocht dat niet lukken zijn jullie (denk ik) altijd welkom om ze bij mijn ouders te bekijken, die hebben ze allemaal!

Tot de volgende keer!