Home sweet home!

Na tweeëntwintig vluchten, bijna zes maanden, zeven landen, drie continenten en ontelbaar veel nieuwe vriendschappen ben ik weer in ons koude kikkerlandje belandt.

Achteraf is het ontzettend snel gegaan en erg jammer dat het voorbij is, maar natuurlijk ook wel weer heel fijn om thuis te zijn.
De afgelopen dagen ben ik alweer erg druk geweest om met al mijn lieve vrienden en familie bij te kletsen en dat zal de aankomende dagen ook niet anders zijn (natuurlijk het aller meeste met mijn nieuwe vriendinnetje en nieuwe lid van onze familie, mijn nichtje Bo).
Het aller laatste en waarschijnlijk aller langste verslag (voor nu) heeft daarom zo lang op zich laten wachten en stiekem wilde ik ook niet dat het schrijven voor jullie afgelopen was. Ik vond het super leuk om voor jullie allen te schrijven en ik vond het vooral heel erg leuk om al jullie enthousiaste reacties te lezen.

Voor de laatste keer wens ik jullie super veel leesplezier!

18 januari, zondag:
Regen, regen en nog eens regen. Na zoveel dagen mooi weer, moest het ook een keer wat minder zijn. Geen probleem, want ik had pap voor zijn verjaardag (in november) een tegoedbon voor het ‘Guggenheim museum’ gegeven. De perfecte dag om hier naar toe te gaan dus! Terwijl mijn vader zijn nieuwe camera bij de winkel ophaalde, zijn ik en mams naar de buren gegaan voor een lekkere kop koffie. Toen mijn vader weer terug was zijn we de metro ingestapt die ons naar een station bracht die dicht bij het museum lag. De paraplu’s, die ik uit Californië mee had genomen, kwamen dus nog goed van pas. We moesten nog een paar straten doorgewandelen tot dat we bij het museum aankwamen. De buitenkant van het museum is al een bezienswaardigheid op zich. Ze waren bezig met het inrichten van een nieuwe expositie wat maakte dat een groot gedeelte van het museum tijdelijk gesloten was, jammer. Toch was het leuk om een kijkje in het museum te nemen, helemaal omdat het buiten toch petweer was. Toen we het museum uitkwamen regende het helaas nog steeds, omdat we niet de hele dag binnen wilde zitten besloten we toch een eindje te gaan wandelen. Op die manier zie je natuurlijk veel meer, dan wanneer je alleen maar in de metro zit. Toen we op de ‘fifth avenue’ belandt waren hebben we hier een restaurantje opgezocht om te gaan lunchen, we hadden alle drie wel trek gekregen. Nadat we onze ‘veggieburgers’ met gefrituurde uienringen op hadden, zijn we deze hele grote luxe winkelstraat uitgewandeld tot dat we aankwamen bij de ‘UGG store’. Eindelijk was het moment aangebroken dat ik de UGG’s voor mijn toekomstige neefje in kon slaan! Maar, jullie snappen het wel. Als ik voor mijn neefje mooie schoenen haal, dan moet ik dat voor mijn lieve nichtje natuurlijk ook doen. Het duurde niet lang voordat ik voor haar ook geweldige schoenen gevonden had, hippe fluorescerende roze Nikes!
Nadat we uit geshopt waren hebben we wat eten bij een winkeltje gekocht en dit in het hotel opgegeten. Je ziet heel veel van dit soort winkeltjes in New York, waar je snel wat eten kunt halen om onderweg, daar of thuis op te eten. Het is allemaal snel, snel, snel. Wij hadden daar het eten gekocht, omdat we een uur daarna naar de film gingen ‘Into the Woods’. In de hele bioscoop draaide er maar een film. Het was een hele mooie oude bioscoop en de zaal was super groot. De film zelf was een Disney film, dus paste precies bij deze bioscoop. De bios was zo mooi, dat we vonden dat hier wel een première in plaats kon vinden. Dat was ook zo, ongeveer een maand terug had de wereldpremière van deze film hier plaats gevonden. Het kan dus zo zijn dat ik op hetzelfde stoeltje als Johnny Depp zat en mijn moeder op die van Meryl Streep haha.

19 januari, maandag (jarig!):
Eindelijk was het dan ook mijn beurt, na vele verjaardagen van anderen op reis te hebben meegemaakt was ik jarig! Als ontbijt op bed bracht mijn vader (op zijn Amerikaans) een koffie met daarbij een dikke M&M cupcake. Ik kreeg ook een cadeautje van mijn lieve vriendin Anouk, die ze aan mijn ouders had meegegeven. Een heel leuk armbandje voor bij de rest van mijn verzameling, die moest natuurlijk om en ik voelde me meteen jarig. Ik heb de cupcake maar voor de helft laten staan, want als ontbijt gingen we naar ‘Ellen Stardust’ op Broadway. Dit is een diner waar de bediening tijdens het serveren allerlei liedjes zingen. ‘Happy Birthday’ hebben ze niet gezongen, maar dat hoefde ook niet want hadden mijn ouders bij het wakker worden al gedaan. Toen we onze buiken rond hadden gegeten hebben we de metro naar de Brooklyn Bridge gepakt. Daar zijn we de brug opgewandeld, waar we een prachtig uitzicht hadden over New York en de brug zelf natuurlijk van wat dichterbij konden bekijken. Nadat we de brug weer afgelopen waren zijn we Chinatown en Little Italy ingewandeld. Nou, het is net alsof je echt in China en Italië loopt. We hebben in een Italiaans restaurantje lekkere pasta gegeten, waar vroeger een of andere maffiabaas dood geschoten is. Toen we weer richting ons hotel liepen (een paar kilometer van de wijken af) begon het te sneeuwen. Perfect, sneeuw op je verjaardag in New York en dat noemen ze ‘Blue Monday’. Op de weg terug zijn we langs het beroemde ‘Flatiron Building’ gewandeld, de naam zegt het al: een heel smal gebouw. Terwijl pap met zijn splinternieuwe camera foto’s maakte van dit gekke gebouw hebben ik en mam een kijkje genomen in de grote LEGO winkel. Je kijkt je echt je ogen uit in sommige winkels in New York! Toen we nog een eindje hadden gewandeld kwamen we uit bij ‘Grand Central Terminal’ het treinstation van New York. Een ontzettend mooi oud en (hoe kan het ook anders) enorm groot gebouw. Het leek wel een museum, allerlei beschilderingen enzovoorts op het plafond. Natuurlijk ook heel leuk om te zien, omdat daar ook weer allerlei films opgenomen worden.
In de avond hadden we het plan om te gaan schaatsen op de schaatsbaan van het ‘Rockefeller Center’. Dit idee haalden we snel uit ons hoofd toen we de prijzen zagen, veertig dollar per persoon voor een uurtje schaatsen! Onze voeten tegen deze tijd ook wel aardig moe van al het gewandel.
In de buurt van het hotel hebben we nog taart gegeten om mijn verjaardag te vieren, echte Cheesecake, volgens het restaurant de beste van allemaal. Nou, hij was in ieder geval de grootste van allemaal. Pff, we zaten alle drie bomvol! Helemaal voldaan wandelden we terug naar het hotel.

20 januari, dinsdag:
Goede voornemens, voor mijn nieuwe jaar. De hardloopkleren aan en samen met mijn moeder hardlopen in Central Park! Super gaaf was dat en een goed begin van weer een hele mooie dag.
Nadat we ons hadden opgefrist zijn we naar een restaurantje in de straat gewandeld waar we heerlijk hebben ontbeten. Toen we het ontbijt weer op hadden zijn we op zoek gegaan naar fietsen. Op een gegeven moment kwamen we een man tegen die ons wel fietsen wilde verhuren, we moesten wel eerst een behoorlijk eind met hem naar de desbetreffende winkel wandelen. Toen we daar aankwamen bleek dat we de fietsen, maar voor een paar uur konden lenen en daar wel bijna een volle dag voor moesten betalen. Dat vonden we wel heel erg zonde en zijn nog even verder gaan zoeken. Bij Central Park stond alweer een andere jongen die ons wel een mooie prooi vond om fietsen aan te verkopen. Wij waren het zoeken en het alweer vele wandelen wel een beetje zat en gingen akkoord met zijn prijs. Daar gingen we dan met zijn drietjes op de fiets in New York! We zijn heel Central Park doorgefietst en hebben alle plekjes bezichtigd die we hier nog niet hadden gezien.
Na een tijdje door dit ontzettende grote park te hebben gefietst kwamen we uit in Harlem. Mam leek het toch wel heel erg leuk om hier even doorheen te fietsen. Het bleef bij even, want we vonden het alle drie (zonder tegen elkaar te zeggen) toch wel wat spannend om door deze wijk heen te fietsen. Nadat we nog even de ‘Harlem Shake’ gedaan hadden zijn we Central Park dus maar weer ingefietst.
We hebben de fietsen weer ingeleverd en een hotdog gescoord bij de kraam. Als je New York bent dan moet je natuurlijk ook wel wat souvenirs voor anderen en jezelf in slaan, dus nadat we de hotdog ophadden was het de rest van de middag shoppen geblazen. In de avond hebben we in de wijk ‘Hell’s Kitchen’ bij een Thai gegeten. Heerlijk en voor de verandering nog een beetje betaalbaar ook! (Nog steeds niet vergelijkbaar met Aziatische prijzen hoor ).

21 januari, woensdag:
Nadat mijn vader weer een lekkere koffie bij de Starbucks voor ons alle drie had gekocht hebben we nog meer koffie gedronken en een scone gegeten bij onze onderburen. Daarna hebben we de metro naar ‘Coney Island’ gepakt. Dit is in de zomer een enorm pretpark. In de zomer, dus nu was alles jammer genoeg gesloten. Dat maakte de pret niet minder, want het was nog steeds erg leuk om alles te zien. Nadat we ook nog even over het strand hebben gewandeld zijn we het restaurantje ingedoken waar jaarlijks de wedstrijd ‘record hotdog eten’ gehouden wordt. Met tweeënzestig hotdogs is het me net niet gelukt het record van drieënzestig hotdogs te verbreken. Aangezien er niet zoveel te zien was, hebben we de metro naar Manhattan weer gepakt. Daar hebben we de rest van Macy’s (het grootste winkelcentrum) bekeken en hebben we een biertje gedronken bij het ‘Hard Rock café’. Voordat mijn moeder er erg in had, had ze perongeluk in het beste Engels een nieuw biertje bij besteld, wat maakte dat we erg veel lol hadden. Ik had mezelf nog een mooie muts van de ‘Knicks’ voor bij de verzameling (die ik jammer genoeg en niet heel verassend alweer kwijt ben). ’s Avonds hebben we in een Zuid Amerikaans restaurantje visribbetjes gegeten. Erg lekker, nog nooit ergens gezien! We zijn via Times Square teruggewandeld en voor een laatste keer genoten van de mooie lichtwalm. In het hotel was het tijd om ook voor de laatste keer mijn backpack in te pakken, alles voor de aller aller laatste keer. Erg blij dat ik er weer vanaf ben, maar ik ga hem gek genoeg ook wel missen…

22 januari, donderdag:
De laatste dag in New York alweer, wat vliegt de tijd toch! ‘Time flies if you’re having fun’.
We grepen de kans nu het nog kon om te ontbijten bij ‘Ellen Stardust’, die hebben ze namelijk niet in Enschede. Een dikke milkshake met pannenkoeken, lekker slecht! Toen we uitgegeten en uitgeluisterd waren zijn we naar de openbare bibliotheek gewandeld. Zoals wel meer gebouwen, was dit ook een museum op zich, je kreeg zelfs een plattegrond zoals je dat in een museum ook krijgt. Ook deze bibliotheek zag er weer precies zo uit als ik mij had voorgesteld, grote leeszalen waar allerlei mensen in stilte boeken zaten te lezen of te studeren. Daarna heb ik bij de Abercombie & Fitch (de Amerikaanse knappe mannen winkel, toch Betty?) mijn jas geruild. Deze winterjas had ik in Californië gekocht, maar gaf tijdens een flinke regenbui helemaal blauw af. Er was jammer genoeg geen blauwe meer, maar nu loop ik met een niet minder mooie groene rond. In het zelfde restaurantje als waar we dinsdagochtend ontbeten hadden hebben we in alle rust genoten van een soepje en zijn daarna weer nog rustiger naar het hotel gewandeld. We wilden helemaal niet weg uit deze mooie stad! We hebben de koffers gepakt en zijn de eerste beste gele taxi ingestapt.
Toen we met de beste chauffeur over de prijs van de taxi zaten te kletsen en hij al meteen erbij vertelde dat we een dikke fooi moesten betalen en wij natuurlijk niet meer zoveel Amerikaanse dollars bij ons hadden, verzon hij snel een smoes en zette ons zonder pardon uit zijn taxi. Gelukkig reden er genoeg gele taxi’s rond. We zagen de bui al hangen, maar gelukkig was de volgende chauffeur stukken vriendelijker! De douane had net zoals de eerste taxi chauffeur net zoveel zin in het werk en deed alsof ik een dom blondje was die nog nooit in het vliegtuig had gezeten. “Stand still!!” en “Do you speak English?!?!”. Nou nou, dacht ik. Volgens mij weet ik na tweeëntwintig vluchten haast nog beter hoe het werkt dat zij… Deze twee mensen hadden vast een slechte dag en waren vast net zo verdrietig als ons dat onze New York trip en mijn grote reis er op zat, want alle andere Amerikanen waren super vriendelijk (daar kunnen wij Nederlanders nog wat van leren).

23 januari, vrijdag:
Na een lange vlucht en korte tussenstop in het witte IJsland was het moment dan aangebroken, ik was weer op Nederlandse bodem! Moeilijk te beseffen en hoe vaak had ik mij dit moment in moeilijke tijden wel niet voorgesteld. Daar was ze dan, mijn lieve nichtje Bo, helemaal vanuit Enschede met de auto naar Amsterdam! Geweldig om te zien, net zo geweldig als om alle anderen die helemaal naar Schiphol voor mij waren gereisd weer te zien: Eef, Koen, Mo en Anouk! Thuis aangekomen zag ik dat het hele huis door mijn familie was versierd en was het eindelijk weer tijd om mijn lieve hondje Sjors na een half jaar weer een dikke knuffel te geven! Thuis, thuis, thuis…

Thuis, thuis, thuis, ik ben weer thuis! Tijd om te stoppen met alle verhalen voor jullie, want wees eerlijk.. Dat ik met mijn hond naar de dierenwinkel ga is natuurlijk lang niet zo interessant als dat ik een trekking ga doen in Nepal, de tempels van Ankor Wat zie, met de boot door Ha Long Bay vaar, met kangoeroes in Australië knuffel, met de jeep over een eiland scheur, bungyjump van een brug in Nieuw Zeeland, walvissen spot, Hobbiton in levende lijve zie, de Lakers aanmoedig, met een helicopter over de Grand Canyon vlieg, gok in Las Vegas, oliebollen bak in Amerika, een musical op Broadway bezoek en ga zo maar door…
Alle TIENDUIZEND lezers (waarvan ik er waarschijnlijk al duizend ben) ik vond het super leuk dat ik mijn avontuur met jullie heb kunnen delen en we hierdoor samen een beetje over de wereld gereisd hebben! Dank jullie wel en wie weet tot snel weer ziens!!