Poon Hill trekking
Blijf op de hoogte en volg Lili
12 Augustus 2014 | Nepal, Kumargaun
Bereid jullie allemaal maar vast voor op een heel lang verslag en vermoeiende ogen, elke dag is namelijk al een verslag op zich!
Ik was al fanatiek begonnen met typen, maar toen sprong Coco op m'n ipad en was alles weg. Hele dag de tijd vandaag, dus hier gaan we weer.
4 augustus (maandag):
Ik moest al erg vroeg op staan, omdat de bus naar Pokhara op tijd vertrok.
Alles meegenomen, goed bepakt met mijn twee tassen en na iedereen hier uitgezwaaid te hebben was ik dan eindelijk klaar om een onvergetelijke trekking te maken. Maar eerst de busreis van Kathmandu naar Pokhara natuurlijk, want dat was al een avontuur op zich. In de bus zat een Russische jongen genaamd Roman naast me. We hebben veel gekletst en samen onze ogen uitgekeken naar alle Nepalese rijkunsten. 200 kilometer, waarvan denk ik minstens 50 kilometer langs de rand van de berg loopt. Er zijn twee rijbanen, helemaal vol met toeristenbussen, scooters, trucks, voetgangers, honden, fietsers, tuktuks, koeien en noem maar op. Ondanks dat alle rijbanen helemaal vol staan, proberen ze elkaar nog in te halen. De scooters scheuren overal tussen door en de wandelaars lopen in elke mogelijke dode hoek en dat alles langs de afgrond van de berg...
Onderweg zijn we een paar keer gestopt, waaronder een keer voor de lunch: het laatste 'avond'maal haha. Na ongeveer zes uur rijden zijn we dan toch veilig aangekomen in Pokhara. Alles gedropt in het hotel en een kijkje genomen bij het meer, veel mensen probeerden van alles aan me te verkopen. Uiteindelijk heb ik een armbandje van een Tibetaans vrouwtje gekocht. Wel 50 roepies er af kunnen dingen, al denk ik dat het veel meer had kunnen zijn. Maar goed ik was toch best een beetje trots op mezelf. Daarna kennis gemaakt met de jongen van het trekkingbureau en de gids, allebei erg aardig. De naam van de gids is Tara. Op tijd gaan slapen om de trekking energiek te beginnen.
5 augustus (dinsdag):
Vroeg mijn bed uit en eerst ontbeten in het hotel, ik kreeg een 'simple breakfast'. Dit waren twee gebakken eieren, twee toasts en aardappels met tomaat en paprika. Nou zo simpel was het niet voor mij om op te krijgen, pff wat veel. Na het ontbijt heb ik nog wat koekjes en crackers gekocht. Toen de taxi en de gids er waren zijn we naar het beginpunt gereden. Onderweg heb ik een doodskopaapje gezien aan de rand van de weg, super leuk. Eenmaal aangekomen in Nayapur kon onze trekking dan echt beginnen. Ik vond het meteen geweldig, echt iets voor mijn wandelen in de bergen en natuur!
Na ongeveer twee uur wandelen en mijn permit meerdere keren te hebben laten gecheckt was het tijd om te lunchen. Ze hebben veel guest houses op de route, hier kan je eten en slapen. Ik had het het me veel primitiever voorgesteld en dacht dat er maar iets van vijf berghutten in totaal zouden zijn, waar je dan eten uit blik zou krijgen of iets dergelijks. In tegenstelling tot dat kreeg ik een menulijst met heel veel keuze: pizza, spaghetti, soep, curry's, pannenkoeken etc etc. Ik nam hetzelfde als wat de gids nam 'Dal Bath' een Nepalees gerecht wat ze hier bijna elk moment van de dag eten. Bij het gerecht gaven ze groene pepertjes, de gids zei dat het niet zo scherp was dus ik vond het het proberen waard. Pfffff wat heet, ik had het gevoel dat ik in brand stond! Na de lunch was het eerst erg warm maar daarna begon het te regenen, hard te regenen. Het was nog ongeveer twee uur lopen tot we het dorpje Ulleri bereikten waar we zouden gaan slapen. Twee uur lang traplopen, de kinderen doen dit dagelijks om naar school te gaan. Onze verblijfplek zag er prima uit, ik had een eigen slaapkamer met badkamer. 's Avonds gezellig met de gids gedronken en gegeten. We dronken local wine, maar het had vond ik niets met wijn te maken. Het zag er uit als water en smaakte naar rum of iets dergelijks. Er sliepen ook Amerikanen en Spanjaarden in deze guest house. De gids had wel een kamer voor mij geboekt, maar niet voor zichzelf. Het hotel zat vol, dus ik stelde hem voor om mijn kamer te delen. Er stonden twee bedden en straks in Thailand moet ik hem soms wel met tien man delen denk ik. Zo kon ik dus vast een beetje wennen.
6 augustus (woensdag):
Ik was alweer op tijd wakker. Voor ontbijt had ik een pannenkoek met banaan besteld, maar dat vond de gids te weinig dus hij bestelde er een omelet bij. Ik kreeg de pannenkoek al met moeite op. Na een uur begonnen we weer aan de trekking en na drie en een half uur en vijf kilometer verder bereikten we onze lunchplek. Dezelfde Spanjaarden en Amerikanen stopten ook daar om te lunchen. We hebben gezellig met zijn allen om de haard gezeten en er zat een lief klein poesje op m'n vest. Daarna was het nog ongeveer twee uur wandelen tot het volgende dorpje Ghorepani. Onderweg waren er veel bloedzuigers, verschrikkelijk. Anu had me voordat ik wegging een potje met zout meegegeven tegen de 'leeches' maar ik wist niet wat het betekende, dus ik dacht het zal wel. Nou dat woord vergeet ik nu nooit meer, ik hebber de hele trekking misschien wel duizenden gezien. Aangekomen in het hotel spraken twee Chinese jongens me aan en vroegen of ik mee ging snookeren. Ze hadden dus zelfs een snookercenter in het dorpje, beeld je niet teveel luxe in hoor. Ze zeiden dat ze tegen mooie dames nooit goed spelen, dus ik vertelde ze maar dat elke man tegen wie ik speel dan een enorm lekkerding moet zijn omdat ik altijd verlies. Teruggekomen in het hotel hebben we nog wat gedronken met de andere Chinezen en gidsen. Er waren alleen maar Chinezen hier, maar ze spraken erg goed Engels en waren erg vriendelijk. Dat heeft me wel weer een andere kijk op het Chinese volk gegeven, ik dacht dat ze altijd veel meer op zichzelf waren.
7 augustus (donderdag):
De wekker stond al erg vroeg, rond vier uur 's nachts. Als het helder was konden we naar de Poonhill wandelen om daar de zonsopgang te zien. Helaas was het erg bewolkt en gingen we maar weer slapen. Ik wilde toch wel graag naar de Poonhill wandelen, het heet namelijk niet voor niets de Poonhill trekking. Dus toen we wakker werden in de ochtend zijn we er alsnog heen gewandeld. Ik voelde me helaas niet zo goed die dag, dat maakte het traplopen wel erg zwaar. Het was zeker de moeite waard, ondanks dat ik de bergen niet heb kunnen zien en ik me niet zo goed voelde. Ik had de top van 3210 meter bereikt! Later de dag voelde ik me gelukkig wel weer wat beter. Onderweg fantastisch mooi uitzicht, ik kon elke seconde wel een foto maken. Na zeven uur bereikten we de volgende guest house. De lucht was soms zelfs een beetje blauw waardoor ik de top van de 'Fishtail Mountain' heb gezien. Verder heb ik de avond met twee Mexicanen doorgebracht, het meisje studeert momenteel in Boston en heeft me haar contactgegevens gegeven voor dat we elkaar daar misschien weer ergens kunnen ontmoeten. Toen ik naar bed ging zag ik dat de lucht een stuk helderder was en je de bergen goed kon zien, een fantastisch uitzicht. Ik heb meteen op de deur van de Mexicanen geklopt, zodat zij het ook konden zien. Ze waren me erg dankbaar. Samen met een Chinees maakten ze de prachtigste foto's. Wat wel weer typerend was, was dat mijn eigen camera er geen zin in had en het ondanks de flits te donker vond. Ik heb het uitzicht dus maar in gedachten opgeslagen.
8 augustus (vrijdag):
Weer vroeg uit de veren en klaar voor een lange wandeling. We zijn naar een dorpje gewandeld waar dicht in de buurt een hot spring was, dat leek me wel wat. Bij aankomst meteen de spullen gepakt en er naar toe gewandeld. Het was ongeveer twintig minuutjes wandelen, wat weinig voorstelde vergeleken met de andere afstanden. Daar aangekomen bleek dat het bad lek was, erg jammer. Er was wel een tap waar je onder kon staan, dat was ook echt genieten. Geweldig uitzicht over de rivier en de jungle (en twee knappe Franse jongens). Weer teruggekomen bij de guest house moesten we uiteraard eerst weer alle bloedzuigers checken. Ik heb 's avonds 'Springrolls' gegeten, dat lijkt op loempia's. Erg lekker, ik had helaas weinig eetlust. Ik ben op tijd naar bed gegaan, want het wandelen was erg vermoeiend.
9 augustus (zaterdag):
Ik had erg slecht geslapen, ontzettende buikpijn en vroeg me af hoe ik de trekking die dag moest volbrengen. De gids stelde voor om bij de guest house te blijven, maar dat zag ik ook niet echt zitten. We hebben er lang over de wandeling gedaan, ik denk wel negen uur. Elke stap die ik zette deed pijn in m'n buik. Als lunch knoflooksoep gegeten, dat moest goed zijn voor de maag... Ik merkte er helaas weinig van.
In het donker kwamen we aan in Pothana, het laatste dorpje. Ik vroeg de gids om wat fruit, een appel of banaan. Ik hoefde eigenlijk helemaal niets, want ik had totaal geen honger. De gids vond dat ik veel moest eten, als Nepalezen ziek zijn eten ze juist meer. Ik legde hem uit dat het in Nederland juist het tegenover gestelde is. Uiteindelijk ging hij er mee akkoord en kwam met vijf appels en drie bananen terug! Ik het natuurlijk niet allemaal opgegeten.
10 augustus (zondag):
De laatste trekkingdag, ondanks dat ik me nog steeds niet echt goed voelde heb ik wel optimaal van de laatste drie uurtjes geprobeerd te genieten. Buffels die staan te grazen in de wei, de pakezels die dezelfde trappen opliepen, alle kindjes die om chocolade vroegen, de prachtige rijstvelden, watervallen, lieve zwerfhonden noem maar op. Alles, misschien zelfs wel een beetje van de bloedzuigers en de regen. Het was een fantastische ervaring en ik raad het iedereen aan om een keer te gaan doen. Als het kan in het hoogseizoen, dan kan je de bergen goed zien. Maar zelfs in het regenseizoen is het geweldig om te doen!
Aangekomen in Phedi stond de taxi al op ons te wachten om ons terug te brengen naar Phokara. Ik voelde me nog steeds erg slecht, maar wilde wel graag wat van de stad zien. Via hetzelfde bureau heb ik een sightseeing geboekt en Tara de gids ging mee. Eerst even wat opgefrist en bijgekletst met de vrienden en familie, al had ik soms tijdens de trekking ook wifi wat ik totaal niet had verwacht. De taxi en Tara zouden er allebei om twee uur zijn om de sightseeing tour te beginnen. Tara was prima op tijd, zoals de andere keren. Alleen de taxi was er pas een uur later, Nepalese tijd. Wat dat betreft denk ik dat Tara een uitzondering is, al zat hij er soms wel een paar uur naast met de duur van de trekking. Drie uur begon de trekking, we zijn naar alle local highlights van Pokhara geweest: een grot, een waterval, tempels, een museum (maar die was dicht) en een rivier die onder een tunnel doorkwam en boven een andere rivier langs stroomde. Na dit alles mijn busticket voor de terugrit opgehaald en daar zag ik totaal onverwacht de Russische jongen op straat lopen. Gevraagd of hij zin had om 's avonds wat te drinken. Daarna ben ik nog met een bootje op het meer geweest en daar een tempel bewonderd, mooi om de zonsondergang te zien. Tara kon maar geen afscheid nemen en vroeg wanneer ik weer terug kwam enzovoorts. Weer terug in het hotel meteen contact opgenomen met de Russische jongen en de twee Chinese jongen, zij waren ook nog in Pokhara. Samen met hun en uiteraard Tara naar een barretje gegaan en daar wat gedronken. Die avond daar ook maar een pizza genomen, omdat ik toch wel trek kreeg. Vooral trek naar Europees voedsel, nooit gedacht dat me dat zou gebeuren (nu al). Het was een erg gezellige avond.
11 augustus (maandag):
Ik moest om kwart voor zeven klaar staan om te vertrekken, want we moesten er om half acht bij de bus zijn. Het was maar vijf minuten rijden, dus ik was er veelte vroeg en had nog minstens een half uur langer kunnen slapen. De terugweg verliep net zoals de heenweg prima. Ik zat naast een Nepalese jongen, hij woont in Pokhara maar studeert in Kathmandu. Na ongeveer zes uur kwamen we aan in Kathmandu. Tijd om lekker de hele dag uit te rusten en gelukkig voelde ik me weer iets beter. De spullen uitpakt en gedoucht, alles op m'n eigen tempo en daarna van plan dit verslag te schrijven. Nog met de handdoek in m'n haar kwam Kobita de kamer binnen: "Je gaat zo op familiebezoek". Noooo, dacht ik even. Daar zat ik op dat moment niet op te wachten. Anu dacht dat ik me zou vervelen en alleen zou voelen en daarom had ze me meegevraagd. Nadat ik me snel om had gekleed (wat degelijker), stapte ik samen met vijf andere Nepalesen in een kleine auto om er naar toe te rijden. Geen idee wat ik er van moest verwachten. Een jongen en meisje stapte onderweg uit, die moesten blijkbaar ergens anders zijn. Aangekomen bij het huis was er een enorm veel familie en er kwam steeds meer. Ze kwamen allen tezamen om de oma van Anu te herdenken, daarbij horen allerlei rituelen. Het is een Nepalese feestdag, waarbij alle families de familieleden herdenken die dat jaar overleden zijn. Ik kreeg soep met Momo's, omdat het niet zoveel was en ik me beter voelde vond ik het het proberen waard. Daarna volgden de hapjes en het Dal Bath buffet, ik had het kunnen weten.. Ik vond dat het onbeleefd was om niets te nemen en hield me groot en probeerde van alles wat. Het was best lekker, maar op de een of andere manier laat m'n lichaam moeilijk Aziatisch voedsel binnen. Na het eten kreeg ik een soort snoepje. Het smaakte erg kruiderig en zout, niet echt mijn ding. Met dat vieze snoepje in m'n mond stapte ik de auto in op de achterbank. Waarna Anu, haar moeder en nog een oude vrouw van rond de tachtig gok ik op de achterbank gingen zitten. Het was best hilarisch en ik vond het moeilijk m'n lach in te houden. Zo doen wij soms moeilijk over drie personen achterin en dit was echt vergelijkbaar met een Twingo.
Dit was mijn avontuur tot zo ver, hopelijk hebben jullie veel leesplezier gehad. Ik ga nu weer verder uitzieken, want ik voel me nog steeds/weer enorm slecht.
Groetjes en tot snel!
Ik was al fanatiek begonnen met typen, maar toen sprong Coco op m'n ipad en was alles weg. Hele dag de tijd vandaag, dus hier gaan we weer.
4 augustus (maandag):
Ik moest al erg vroeg op staan, omdat de bus naar Pokhara op tijd vertrok.
Alles meegenomen, goed bepakt met mijn twee tassen en na iedereen hier uitgezwaaid te hebben was ik dan eindelijk klaar om een onvergetelijke trekking te maken. Maar eerst de busreis van Kathmandu naar Pokhara natuurlijk, want dat was al een avontuur op zich. In de bus zat een Russische jongen genaamd Roman naast me. We hebben veel gekletst en samen onze ogen uitgekeken naar alle Nepalese rijkunsten. 200 kilometer, waarvan denk ik minstens 50 kilometer langs de rand van de berg loopt. Er zijn twee rijbanen, helemaal vol met toeristenbussen, scooters, trucks, voetgangers, honden, fietsers, tuktuks, koeien en noem maar op. Ondanks dat alle rijbanen helemaal vol staan, proberen ze elkaar nog in te halen. De scooters scheuren overal tussen door en de wandelaars lopen in elke mogelijke dode hoek en dat alles langs de afgrond van de berg...
Onderweg zijn we een paar keer gestopt, waaronder een keer voor de lunch: het laatste 'avond'maal haha. Na ongeveer zes uur rijden zijn we dan toch veilig aangekomen in Pokhara. Alles gedropt in het hotel en een kijkje genomen bij het meer, veel mensen probeerden van alles aan me te verkopen. Uiteindelijk heb ik een armbandje van een Tibetaans vrouwtje gekocht. Wel 50 roepies er af kunnen dingen, al denk ik dat het veel meer had kunnen zijn. Maar goed ik was toch best een beetje trots op mezelf. Daarna kennis gemaakt met de jongen van het trekkingbureau en de gids, allebei erg aardig. De naam van de gids is Tara. Op tijd gaan slapen om de trekking energiek te beginnen.
5 augustus (dinsdag):
Vroeg mijn bed uit en eerst ontbeten in het hotel, ik kreeg een 'simple breakfast'. Dit waren twee gebakken eieren, twee toasts en aardappels met tomaat en paprika. Nou zo simpel was het niet voor mij om op te krijgen, pff wat veel. Na het ontbijt heb ik nog wat koekjes en crackers gekocht. Toen de taxi en de gids er waren zijn we naar het beginpunt gereden. Onderweg heb ik een doodskopaapje gezien aan de rand van de weg, super leuk. Eenmaal aangekomen in Nayapur kon onze trekking dan echt beginnen. Ik vond het meteen geweldig, echt iets voor mijn wandelen in de bergen en natuur!
Na ongeveer twee uur wandelen en mijn permit meerdere keren te hebben laten gecheckt was het tijd om te lunchen. Ze hebben veel guest houses op de route, hier kan je eten en slapen. Ik had het het me veel primitiever voorgesteld en dacht dat er maar iets van vijf berghutten in totaal zouden zijn, waar je dan eten uit blik zou krijgen of iets dergelijks. In tegenstelling tot dat kreeg ik een menulijst met heel veel keuze: pizza, spaghetti, soep, curry's, pannenkoeken etc etc. Ik nam hetzelfde als wat de gids nam 'Dal Bath' een Nepalees gerecht wat ze hier bijna elk moment van de dag eten. Bij het gerecht gaven ze groene pepertjes, de gids zei dat het niet zo scherp was dus ik vond het het proberen waard. Pfffff wat heet, ik had het gevoel dat ik in brand stond! Na de lunch was het eerst erg warm maar daarna begon het te regenen, hard te regenen. Het was nog ongeveer twee uur lopen tot we het dorpje Ulleri bereikten waar we zouden gaan slapen. Twee uur lang traplopen, de kinderen doen dit dagelijks om naar school te gaan. Onze verblijfplek zag er prima uit, ik had een eigen slaapkamer met badkamer. 's Avonds gezellig met de gids gedronken en gegeten. We dronken local wine, maar het had vond ik niets met wijn te maken. Het zag er uit als water en smaakte naar rum of iets dergelijks. Er sliepen ook Amerikanen en Spanjaarden in deze guest house. De gids had wel een kamer voor mij geboekt, maar niet voor zichzelf. Het hotel zat vol, dus ik stelde hem voor om mijn kamer te delen. Er stonden twee bedden en straks in Thailand moet ik hem soms wel met tien man delen denk ik. Zo kon ik dus vast een beetje wennen.
6 augustus (woensdag):
Ik was alweer op tijd wakker. Voor ontbijt had ik een pannenkoek met banaan besteld, maar dat vond de gids te weinig dus hij bestelde er een omelet bij. Ik kreeg de pannenkoek al met moeite op. Na een uur begonnen we weer aan de trekking en na drie en een half uur en vijf kilometer verder bereikten we onze lunchplek. Dezelfde Spanjaarden en Amerikanen stopten ook daar om te lunchen. We hebben gezellig met zijn allen om de haard gezeten en er zat een lief klein poesje op m'n vest. Daarna was het nog ongeveer twee uur wandelen tot het volgende dorpje Ghorepani. Onderweg waren er veel bloedzuigers, verschrikkelijk. Anu had me voordat ik wegging een potje met zout meegegeven tegen de 'leeches' maar ik wist niet wat het betekende, dus ik dacht het zal wel. Nou dat woord vergeet ik nu nooit meer, ik hebber de hele trekking misschien wel duizenden gezien. Aangekomen in het hotel spraken twee Chinese jongens me aan en vroegen of ik mee ging snookeren. Ze hadden dus zelfs een snookercenter in het dorpje, beeld je niet teveel luxe in hoor. Ze zeiden dat ze tegen mooie dames nooit goed spelen, dus ik vertelde ze maar dat elke man tegen wie ik speel dan een enorm lekkerding moet zijn omdat ik altijd verlies. Teruggekomen in het hotel hebben we nog wat gedronken met de andere Chinezen en gidsen. Er waren alleen maar Chinezen hier, maar ze spraken erg goed Engels en waren erg vriendelijk. Dat heeft me wel weer een andere kijk op het Chinese volk gegeven, ik dacht dat ze altijd veel meer op zichzelf waren.
7 augustus (donderdag):
De wekker stond al erg vroeg, rond vier uur 's nachts. Als het helder was konden we naar de Poonhill wandelen om daar de zonsopgang te zien. Helaas was het erg bewolkt en gingen we maar weer slapen. Ik wilde toch wel graag naar de Poonhill wandelen, het heet namelijk niet voor niets de Poonhill trekking. Dus toen we wakker werden in de ochtend zijn we er alsnog heen gewandeld. Ik voelde me helaas niet zo goed die dag, dat maakte het traplopen wel erg zwaar. Het was zeker de moeite waard, ondanks dat ik de bergen niet heb kunnen zien en ik me niet zo goed voelde. Ik had de top van 3210 meter bereikt! Later de dag voelde ik me gelukkig wel weer wat beter. Onderweg fantastisch mooi uitzicht, ik kon elke seconde wel een foto maken. Na zeven uur bereikten we de volgende guest house. De lucht was soms zelfs een beetje blauw waardoor ik de top van de 'Fishtail Mountain' heb gezien. Verder heb ik de avond met twee Mexicanen doorgebracht, het meisje studeert momenteel in Boston en heeft me haar contactgegevens gegeven voor dat we elkaar daar misschien weer ergens kunnen ontmoeten. Toen ik naar bed ging zag ik dat de lucht een stuk helderder was en je de bergen goed kon zien, een fantastisch uitzicht. Ik heb meteen op de deur van de Mexicanen geklopt, zodat zij het ook konden zien. Ze waren me erg dankbaar. Samen met een Chinees maakten ze de prachtigste foto's. Wat wel weer typerend was, was dat mijn eigen camera er geen zin in had en het ondanks de flits te donker vond. Ik heb het uitzicht dus maar in gedachten opgeslagen.
8 augustus (vrijdag):
Weer vroeg uit de veren en klaar voor een lange wandeling. We zijn naar een dorpje gewandeld waar dicht in de buurt een hot spring was, dat leek me wel wat. Bij aankomst meteen de spullen gepakt en er naar toe gewandeld. Het was ongeveer twintig minuutjes wandelen, wat weinig voorstelde vergeleken met de andere afstanden. Daar aangekomen bleek dat het bad lek was, erg jammer. Er was wel een tap waar je onder kon staan, dat was ook echt genieten. Geweldig uitzicht over de rivier en de jungle (en twee knappe Franse jongens). Weer teruggekomen bij de guest house moesten we uiteraard eerst weer alle bloedzuigers checken. Ik heb 's avonds 'Springrolls' gegeten, dat lijkt op loempia's. Erg lekker, ik had helaas weinig eetlust. Ik ben op tijd naar bed gegaan, want het wandelen was erg vermoeiend.
9 augustus (zaterdag):
Ik had erg slecht geslapen, ontzettende buikpijn en vroeg me af hoe ik de trekking die dag moest volbrengen. De gids stelde voor om bij de guest house te blijven, maar dat zag ik ook niet echt zitten. We hebben er lang over de wandeling gedaan, ik denk wel negen uur. Elke stap die ik zette deed pijn in m'n buik. Als lunch knoflooksoep gegeten, dat moest goed zijn voor de maag... Ik merkte er helaas weinig van.
In het donker kwamen we aan in Pothana, het laatste dorpje. Ik vroeg de gids om wat fruit, een appel of banaan. Ik hoefde eigenlijk helemaal niets, want ik had totaal geen honger. De gids vond dat ik veel moest eten, als Nepalezen ziek zijn eten ze juist meer. Ik legde hem uit dat het in Nederland juist het tegenover gestelde is. Uiteindelijk ging hij er mee akkoord en kwam met vijf appels en drie bananen terug! Ik het natuurlijk niet allemaal opgegeten.
10 augustus (zondag):
De laatste trekkingdag, ondanks dat ik me nog steeds niet echt goed voelde heb ik wel optimaal van de laatste drie uurtjes geprobeerd te genieten. Buffels die staan te grazen in de wei, de pakezels die dezelfde trappen opliepen, alle kindjes die om chocolade vroegen, de prachtige rijstvelden, watervallen, lieve zwerfhonden noem maar op. Alles, misschien zelfs wel een beetje van de bloedzuigers en de regen. Het was een fantastische ervaring en ik raad het iedereen aan om een keer te gaan doen. Als het kan in het hoogseizoen, dan kan je de bergen goed zien. Maar zelfs in het regenseizoen is het geweldig om te doen!
Aangekomen in Phedi stond de taxi al op ons te wachten om ons terug te brengen naar Phokara. Ik voelde me nog steeds erg slecht, maar wilde wel graag wat van de stad zien. Via hetzelfde bureau heb ik een sightseeing geboekt en Tara de gids ging mee. Eerst even wat opgefrist en bijgekletst met de vrienden en familie, al had ik soms tijdens de trekking ook wifi wat ik totaal niet had verwacht. De taxi en Tara zouden er allebei om twee uur zijn om de sightseeing tour te beginnen. Tara was prima op tijd, zoals de andere keren. Alleen de taxi was er pas een uur later, Nepalese tijd. Wat dat betreft denk ik dat Tara een uitzondering is, al zat hij er soms wel een paar uur naast met de duur van de trekking. Drie uur begon de trekking, we zijn naar alle local highlights van Pokhara geweest: een grot, een waterval, tempels, een museum (maar die was dicht) en een rivier die onder een tunnel doorkwam en boven een andere rivier langs stroomde. Na dit alles mijn busticket voor de terugrit opgehaald en daar zag ik totaal onverwacht de Russische jongen op straat lopen. Gevraagd of hij zin had om 's avonds wat te drinken. Daarna ben ik nog met een bootje op het meer geweest en daar een tempel bewonderd, mooi om de zonsondergang te zien. Tara kon maar geen afscheid nemen en vroeg wanneer ik weer terug kwam enzovoorts. Weer terug in het hotel meteen contact opgenomen met de Russische jongen en de twee Chinese jongen, zij waren ook nog in Pokhara. Samen met hun en uiteraard Tara naar een barretje gegaan en daar wat gedronken. Die avond daar ook maar een pizza genomen, omdat ik toch wel trek kreeg. Vooral trek naar Europees voedsel, nooit gedacht dat me dat zou gebeuren (nu al). Het was een erg gezellige avond.
11 augustus (maandag):
Ik moest om kwart voor zeven klaar staan om te vertrekken, want we moesten er om half acht bij de bus zijn. Het was maar vijf minuten rijden, dus ik was er veelte vroeg en had nog minstens een half uur langer kunnen slapen. De terugweg verliep net zoals de heenweg prima. Ik zat naast een Nepalese jongen, hij woont in Pokhara maar studeert in Kathmandu. Na ongeveer zes uur kwamen we aan in Kathmandu. Tijd om lekker de hele dag uit te rusten en gelukkig voelde ik me weer iets beter. De spullen uitpakt en gedoucht, alles op m'n eigen tempo en daarna van plan dit verslag te schrijven. Nog met de handdoek in m'n haar kwam Kobita de kamer binnen: "Je gaat zo op familiebezoek". Noooo, dacht ik even. Daar zat ik op dat moment niet op te wachten. Anu dacht dat ik me zou vervelen en alleen zou voelen en daarom had ze me meegevraagd. Nadat ik me snel om had gekleed (wat degelijker), stapte ik samen met vijf andere Nepalesen in een kleine auto om er naar toe te rijden. Geen idee wat ik er van moest verwachten. Een jongen en meisje stapte onderweg uit, die moesten blijkbaar ergens anders zijn. Aangekomen bij het huis was er een enorm veel familie en er kwam steeds meer. Ze kwamen allen tezamen om de oma van Anu te herdenken, daarbij horen allerlei rituelen. Het is een Nepalese feestdag, waarbij alle families de familieleden herdenken die dat jaar overleden zijn. Ik kreeg soep met Momo's, omdat het niet zoveel was en ik me beter voelde vond ik het het proberen waard. Daarna volgden de hapjes en het Dal Bath buffet, ik had het kunnen weten.. Ik vond dat het onbeleefd was om niets te nemen en hield me groot en probeerde van alles wat. Het was best lekker, maar op de een of andere manier laat m'n lichaam moeilijk Aziatisch voedsel binnen. Na het eten kreeg ik een soort snoepje. Het smaakte erg kruiderig en zout, niet echt mijn ding. Met dat vieze snoepje in m'n mond stapte ik de auto in op de achterbank. Waarna Anu, haar moeder en nog een oude vrouw van rond de tachtig gok ik op de achterbank gingen zitten. Het was best hilarisch en ik vond het moeilijk m'n lach in te houden. Zo doen wij soms moeilijk over drie personen achterin en dit was echt vergelijkbaar met een Twingo.
Dit was mijn avontuur tot zo ver, hopelijk hebben jullie veel leesplezier gehad. Ik ga nu weer verder uitzieken, want ik voel me nog steeds/weer enorm slecht.
Groetjes en tot snel!
-
12 Augustus 2014 - 09:33
Eefje:
Lieve Liel,
mooi verhaal heb je weer geschreven!
Hoop dat je je snel weer wat beter voelt.
Plaats je binnenkort ook wat foto's?
Dikke kus je zusje -
12 Augustus 2014 - 11:44
Truus:
Hoi Lili,
Weer gesmuld van je verhaal,prachtig zo als jij het omschrijft.Wat lijkt me dat geweldig mooi daar,maar die bloedzuigers en andere enge beesten daar zou ik voor op de vlucht geslagen zijn,ontzettend trots op jou hoor!Nu even uitrusten en je darmen en maag even de tijd geven om te herstellen lijkt me het beste.(Hier spreekt je wijze tante)Ondertussen wachten we wel op je volgende mooie verhalen.Lieve Lili doe het kalm aan maar geniet vooral heel veel van alles.
Heel veel liefs Frans en Truus. -
12 Augustus 2014 - 12:26
Maurits :
Mooi avontuur en goed verhaal, Lili! Heb het lekker zitten lezen in de trein naar Den Haag. Wel vies ja, die bloedzuigers... Maar leuk die ontmoetingen!
Hopelijk went het eten een beetje en voel je je snel weer toppie!
Groetjes, Maurits & Michael -
12 Augustus 2014 - 14:53
Ineke Feringa:
Prachtig verslag weer meissie! Wim print alles uit, heb je straks een heel boekwerk.
Knuffel van Sjors en Ineke -
12 Augustus 2014 - 18:39
Jacquelien:
Ik keek uit na dit verslag Hihi
Naast elke dag Facebook na lopen kijk ik op je pagina ( bloos)
Heerlijk je belevenis te lezen!!!!
Knuf -
12 Augustus 2014 - 20:53
Irma:
Hallo,
Ik vind het altijd tof om een verhaal van jou te lezen. Zo lili.....! Die ik ken. Bijzondere dagen zij het weer geweest. Ik kan me voorstellen dat het soms zo veel is...dat je echt behoefte hebt om even alleen te zijn.......
Veel plezier en blijven genieten ondanks kleine lichamelijke klachten.
Groetjes irma
-
13 Augustus 2014 - 08:27
Wim Feringa:
Dit was echt je vuurdoop dus, een stevig begin van wat belooft een prachtig avontuur te worden. Jammer van die bewolkte dagen, want de bergen zijn echt fenomenaal. Misschien krijg je ze in Kathmandu nog te zien. Anders samen nog een keer op trekking in een gunstiger jaargetijde. Trots op je, je volgt je droom. Kus en knuffel, Wim. -
13 Augustus 2014 - 14:33
Liesbeth Kobes-van Berkel:
Lili, wat is dat leuk om te lezen wat jij daar allemaal meemaakt en wat een prachtige foto's. De natuur is overweldigend, lijkt me. En wat te zeggen over die hele andere cultuur? Ik vind het heel dapper van je en zal je reisverslag zo nu en dan volgen. Een geweldig avontuur. -
13 Augustus 2014 - 17:31
Henri:
Hi Lili! Love reading your stories! Hope you get to feel better soon! Nothing worse than being sick during something you have planned and been looking forward to for so long! Stay safe and enjoy! See you in December! -
13 Augustus 2014 - 17:54
Auntie:
Lieve lili,
Daar zit ik dan op onze veranda met een glaasje wijn en droom ervan met je mee te reizen.
bob leest mee, aangezien wij niet gezamelijk kunnen lezen wordt dat niets ( hij is iets trager),
Wel jammer dat je last hebt van je maag maar het eten is even wennen denk ik!!,
hier gebeurt natuurlijk niets, de vogels eten mijn pindakaaspot leeg, de tuin is bijna uitgebloeid, Bob zet de aardappels op het vuur!!!!!
Gelukkig komt lucas 5 dagen logeren en je lieve paps en mams komen hier eten.
M&N gaan naar Lowlands, hopelijk blijft het droog.
Lieve meid dikke knuffel van ons. Xxxxxx
-
13 Augustus 2014 - 19:22
Betty:
Dag lieverd. Weer erg genoten van je verhalen en avonturen. Ieehhh, wel eng die bloedzuigers, en wat deed je nou met dat potje zout? Op ze strooien ofzo?
Ondertussen ben ik voorzichtig jou boek en internet aan het doorspitten over Californië. In yosemity moeten we sneeuwkettingen mee in December. Daar schrok ik wel even van, hihi....
Komt goed!
Ik hoop dat het gauw beter gaat met je buikpijn.
Zie uit naar je volgende verslag.
Veel liefs,
Betty -
13 Augustus 2014 - 19:23
Frank & Marlies :
Superleuk om weer een reisverslag van je te lezen!!! En de foto's maken het helemaal af.
Wat heb je al veel meegemaakt en gezien in die korte tijd!! Echt heel gaaf!!
Hoop dat je je snel weer beter voelt! Wij kijken uit naar je volgende verslag!
Liefs -
13 Augustus 2014 - 20:24
Dorien:
Hey Lili, echt leuk om je reisverhalen te lezen. Hoop dat je je snel wat beter voelt. We kijken uit naar je volgende verslagen!
Liefs Rob en Dorien -
14 Augustus 2014 - 10:14
Rita:
Hallo Lili
Eefje tipte me dat je verslagen zou maken van je reis.
Je doet dat erg leuk en ik kan me voorstellen door jou verslag hoe het daar is!
Je ontmoet zo toch wel veel mensen he?
Ik hoop dat je snel weer een beetje opknapt!
Groetjes Rita ( moeder van Wiebe) -
14 Augustus 2014 - 11:14
Jojanneke:
Super om je verhalen te lezen. Balen van de buikpijn. Toch wat minder eten (en je echt niet schuldig voelen als je iets afslaat, hoor!). Maar gelukkig maakt de rest van de reis zo te lezen tot nu toe veel goed! We wachten met spanning op meer mooie verhalen. Liefs, Jojanneke (en knuffels van de logerende meisjes en van Jip!) -
14 Augustus 2014 - 21:42
Monique:
He meisje!
Superleuk verhaal weer:) wat leuk dat je zo snel al zoveel mensen leert kennen! Dat helpt vast om je minder alleen te voelen! Ik kijk nu al uit naar je volgende verhaal!
Dikke kus Mo -
18 Augustus 2014 - 19:39
Aukje:
hoi meissie
weer zo'n mooi verhaal. wat heb jij er wat afgesjouwd. respect. en dan ook nog bloedzuigers. wat gaaf dat je al zoveel mensen ontmoet hebt. veel plezier nog en goeie reis naar vietnam
groetjes uit glanerbrug
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
