Wicked Boston!

Zoals alle mensen uit Boston zelf zeggen: wicked Boston, maak jullie klaar voor een verhaal vol couchsurfers en een supergave stad. Ik kan al stiekem verklappen dat ik heel blij ben dat ik de keuze heb gemaakt om het advies van alle andere reizigers te volgen en deze geweldige mooie stad te bezoeken. Wicked Boston!

10 januari, zaterdag:
Nadat ik vroeg uit bed ben gegaan en de laatste dingetjes bij elkaar had gepakt was het tijd om de drie liefste poesjes van de wereld gedag te zeggen. Ik heb nog geprobeerd Lily stiekem mee te smokkelen, maar dat is me niet gelukt. Voor de laatste keer reden we over de lange weg naar Omaha en na een half uurtje kwamen we aan op het vliegveld. Aangezien het vliegveld erg klein en uitgestorven was hebben ik, Henri en Lori nog even rustig een kop koffie met elkaar gedronken. Ongeveer een half uur voor vertrek was het toch echt tijd om afscheid te nemen van deze twee toppers. Het viel me toch best zwaar, ik heb namelijk bijna drie weken lang een ontzettende leuke tijd bij hun gehad. Na een kleine twee maand zat ik er dan weer, alleen in het vliegtuig op weg naar een grote stad die ik in mijn uppie zou gaan bezoeken. Amerika is niet zo'n backpack land als alle andere landen waar ik ben geweest, althans het staat er niet zo om bekent. Aangezien het ook nog winter was (laagseizoen), wat betekende dat ik waarschijnlijk helemaal de enigste backpacker zou zijn vond ik het een goed plan een hulplijn in te schakelen. Aan het begin van mijn reis heb ik Vera ontmoet, zij maakte gebruik van 'couchsurfing'. Terwijl ik met haar de stad aan het verkennen was, had zij via 'couchsurfing' al afgesproken met een meisje die in Hanoi woont. Ik had het geluk dat ik met haar mee mocht en het meisje uit Hanoi heeft ons alle plekken laten zien waar je anders als toerist nooit zou komen, supergaaf! Gek genoeg heb ik na de tijd wel een account aangemaakt, maar ben ik er nooit aan toegekomen om 'couchsurfing' te gebruiken. Het moment was daar, voordat ik naar Boston vertrok ben ik fanatiek aan het mailen gegaan. Het resultaat was dat ik wel drie afspraken met drie verschillende meiden uit Boston heb gemaakt! Na twee korte vluchten en een kleine wandeling door Boston kwam ik aan in het hostel. Het viel me allemaal reuze mee, ik was helemaal niet de enigste en deelde de kamer met drie andere meisjes. Een van de meisjes, Bieke, komt uit Vlaanderen en samen met haar ben ik die avond een hapje gaan eten. Iemand van het hostel adviseerde ons naar een of ander Chinees restaurant in Chinatown te gaan. Toen we daar aankwamen bleek het dat wij nog beter Engels spraken dan dat zij dat deden en aangezien we weinig van het menu snapte was het een beste uitdaging om wat te bestellen. Uiteindelijk is het ons toch gelukt om wat te bestellen en het gene wat we voorgeschoteld kregen smaakte inderdaad erg goed. Toen we uitgegeten waren zijn we met de andere twee meisjes uit onze kamer en een ander meisje naar een pub gegaan om wat te gaan drinken. Het was een erg gezellige en culturele avond, we hebben namelijk allemaal een andere nationaliteit. Een van de meisjes kwam uit China, de andere uit Spanje, weer een ander uit Korea, ik natuurlijk uit Nederland en het meisje waarmee ik daarvoor had gegeten uit België. Het was super gezellig samen en ik snap dan ook echt niet waarom er zoveel gedoe is in de wereld..

11 januari, zondag:
Toen we het ontbijt op hadden ben ik samen met Gemma (het meisje uit Spanje) en Bieke naar het park gewandeld. Hier had ik met het meisje van 'couchsurfing' afgesproken, Stephanie. Heel toevallig sliep er een ander meisje van 'couchsurfing' bij haar, Leonie. We hebben met zijn vijfjes de 'Freedom trail' gedaan, dit is een wandelroute die langs heel veel historische plekken loopt. Stephanie gaf ons tijdens de route zoveel informatie als dat ze kon en we stopten op sommige plekken om even binnen een kijkje te nemen. We hebben geluncht in het oudste restaurant van Amerika. Ik heb de 'Clam chowder' soep gegeten. Ik heb dit in San Fransisco ook al gegeten, maar aangezien het gerecht uit New England komt vond ik dat ik het ook nog eens op de plek zelf moest proberen. Om eerlijk te zijn vond ik de soep in Boston ook tien keer lekkerder dan in San Fransisco. Naast het oudste restaurant zat ook de oudste pub van Amerika, maar dit is ook niet zo gek aangezien Boston een van de oudste steden van Amerika is. Nadat we de soep op hadden zijn we naar de bekendste patisserie van Boston gewandeld om een toetje te halen. Er stonden rijen dik en je moest haast vechten om je stukje gebak. Je had ontzettend veel keuze en het was erg lekker, maar wat het zo speciaal maakte daar ben ik nog niet echt achter. Op de route kwam je zoals ik al zei allemaal historische gebouwen tegen, zo hebben we bijvoorbeeld een kijkje genomen in het huis van Paul Revere (een Amerikaanse held van vroeger), hebben we het familiegraf van Benjamin Franklin gezien en hebben we aan het einde van de route een monument beklommen. Het was een beste klim van ongeveer driehonderd treden, maar het resultaat mocht er zeker zijn. We hadden namelijk een grandioos uitzicht over de stad, je kon elk stukje van Boston zien. Ik heb samen met Stephanie en Leonie een goedkopere variant van de taxi naar een barretje gepakt toen we klaar waren met de wandeling, Gemma en Bieke waren halverwege de route alweer terug gewandeld. We hebben als afsluiting van de dag met zijn drietjes nog een lokaal biertje gedronken in de 'dive' en daarna ben ik weer naar het hostel gewandeld.

12 januari, maandag:
Al vroeg in de ochtend vertrokken alle andere kamergenoten naar hun tijdelijke appartement of een nieuwe bestemming. Ik daarin tegen bleef nog een aantal nachtjes in het hostel en was weer van plan een nieuw deel van Boston te ontdekken. Na wat in het hostel ontbeten te hebben ben ik naar 'Newbury street' gewandeld, het meisje die ik in Nepal had ontmoet adviseerde me hierheen te gaan. Toen ik de straat inwandelde kwam ik er al snel achter dat het een grote luxe winkelstraat was, ontzettend leuk natuurlijk maar mijn plan is uiteraard om met m'n ouders de winkels in New York leeg te kopen. Desalniettemin was het een leuke straat om doorheen te wandelen en heb ik er een kopje koffie bij de Starbucks gehaald, let op de eerste van de dag. Nadat ik deze straat uitgewandeld was kwam ik bij het Fenway Park terecht, volgens mij weten moest daar ergens het stadion van de 'Red Sox' zijn. Zoeken zoeken, maar het stadion was nergens te bekennen. Na het park toch doorgewandeld te zijn en wat foto's van de vele eekhoorntjes te hebben gemaakt was ik aangekomen bij mijn eerste bestemming, het 'Isabella Gardner museum'. Stephanie had me geadviseerd hiernaar toe te gaan, aangezien ik de ochtend nog niets gepland had en zij de local is leek me dat een strak plan. Weer iets wat ik van mijn to-do-list af kon strepen: in mijn uppie een museum bezichtigen. Ik moest er erg aan wennen, en voelde me eerst een beetje als een verloren schaap maar vond het uiteindelijk wel wat hebben. In dit museum is ongeveer tien jaar terug een kunstroof geweest en uiteraard waren de beste (Nederlandse!) schilderijen gestolen. Ze hadden een hele kamer vol met Nederlandse schilderijen ('the Dutch room') waarvan minstens de helft van mist. Nadat ik uitgekeken was in het museum, waarschijnlijk veel sneller dan de gemiddelde museumbezoeker heb ik de metro naar Cambridge gepakt. Mijn eerste stop was 'Harvard University', herstel Starbucks! Wat ik nog niet had verteld is dat het deze dag regende, ijskoude regen, het was dus niet mis om af en toe een schuilplekje op te zoeken. Na mijn tweede kop koffie van deze dag opgedronken te hebben ben ik het terrein van de universiteit over gewandeld. Er staat daar een standbeeld van 'John Harvard' die een gouden schoen aan heeft. Men zegt dat het geluk brengt om over de schoen heen te wrijven (bedankt Mèlani), dus dat heb ik uiteraard ook even gedaan. Na een tijdje over het terrein heen gewandeld te hebben en een studenten shirtje ingeslagen te hebben in de shop ben ik naar MIT gewandeld, dit is een deel van Cambridge.
Daar heb ik in de Starbucks (nummero drie) op Amy gewacht, het tweede meisje waarmee ik op 'couchsurfing' had afgesproken. Het duurde niet lang voordat ze er was en ze heeft me een kleine rondleiding over het MIT terrein gegeven, ze wist van alles te vertellen aangezien ze er werkt. Daarna zijn we met de taxi naar Fenway park gereden (nu wel de juiste) en hebben we een hapje gegeten bij 'Beerworks'. Dit is, zoals de naam al een beetje zegt, een bar waar je kan eten maar je ook heel veel soorten bier kan drinken. Aangezien we allebei meer liefhebbers van cider zijn hebben we naast het eten een lokale cider gedronken. Toen we beiden uit waren gegeten zijn we naar een bar gegaan die in het 'Home of the Boston Red Sox' is gevestigd, oftewel het stadion van het honkbalteam van Boston. Jammer genoeg was het licht op het veld niet aan, maar ik kon nog steeds aardig wat zien. Nadat we ons drankje op hadden hebben we de metro gepakt. We waren nog druk in gesprek toen ik mijn bestemming alweer bereikt had, het was een geslaagde avond dus.

13 januari, dinsdag:
Nadat ik een beetje had proberen uit te slapen en weer een ontbijtje achter de kiezen had, heb ik de trein naar Salem gepakt. Voor de vele lezers onder jullie die geen idee hebben wat er in Salem te bekijken valt, in Salem vonden vroeger heksenprocessen plaats. Een paar mensen vertelden me wel dat er in de zomer veel meer te doen is in Salem en dat er nu minder activiteiten zijn aangezien het winter is. Ik dacht dat het allemaal mee viel en het leek me desondanks toch de moeite te gaan. Ik heb een kaartje gehaald bij het station, waar al snel bleek dat ik bij het verkeerde treinstation stond. Het andere station ligt helemaal aan de andere kant van het centrum, maar ik besloot toch om daar sportief naar toe te wandelen. Het was weer een ijskoude dag!
Het duurde ongeveer een half uurtje om met de trein in Salem te komen. Toen ik het dorpje in liep kwam ik er al achter dat de mensen me niets voorgelogen hadden. Sterker nog ze hadden het nog licht benoemd, dat er weinig te doen was in de winter.
Er liep net zoals de 'Freedom trail' in Boston ook een trail door Salem, deze ben ik af gaan wandelen. Ik liep van de ene gesloten winkel naar de andere gesloten winkel, zelfs alle musea en het bezoekerscentrum waren tijdelijk gesloten! Een beste domper, maar ik heb er toch maar het beste van proberen te maken en heb in m'n reisboekje naar leuke restaurantjes en barretjes in Salem gezocht. Daar zag ik al snel een restaurantje in staan, die me wel leuk leek om in te gaan lunchen. Ik had best trek gekregen en zoals ik al benoemde was het stervenskoud op straat. In het restaurantje zag ik al snel dat er 'lobsterroll' op de menukaart stond, mijn keuze was al snel gemaakt. Iedereen vertelde me namelijk dat wanneer je in New England bent, je 'Clam chowder' en 'lobsterrol' moet proberen.
De 'Clam chowder' had ik al getest en was een groot favoriet, dus nu was het de beurt aan de 'lobsterrol'. Ik kreeg een bord vol patat, coleslaw en natuurlijk het belangrijkste daarnaast een zacht broodje met sla en krabsalade er bovenop. Aangezien ik zo'n erge trek had, ben ik meteen fanatiek aan de patat en coleslaw begonnen, toen ik deze bijna op had realiseerde ik me dat ik nog geen hap van de 'lobsterroll' zelf had gegeten. Ik vond de kreeft in San Francisco echt heerlijk, maar om eerlijk te zijn vond ik deze look-a-like broodje krabsalade niet zo'n succes. Achja, ik had het in ieder geval geprobeerd en zat weer bommetje vol. Nadat ik weer een stukje de route had gelopen ben ik het volgende barretje ingedoken voor een lekkere kop warme cappuccino. Vervolgens heb ik de route helemaal afgelopen, waarna ik de trein weer terug naar Boston heb gepakt. Het was ontzettend jammer dat er zoveel gesloten was en de heksen er tijdelijk van tussen gevlogen waren, maar het was nog steeds erg leuk het dorpje te bezichtigen. Nadat ik eenmaal weer aangekomen was in Boston, was het weer tijd voor een lange wandeling en me weer even terug te trekken op de heerlijke warme kamer in het hostel. Ik was niet de enigste die er zo over dacht, want op de terugweg kwam ik een kamergenootje tegen die bijna de verkeerde kant uit liep. Toen ik in de kamer aankwam, ben ik even onder de dekens gaan liggen om op te warmen. Niet zo'n heel strak plan natuurlijk, want des te moeilijker kom je er dan weer onderweg. Gelukkig had ik met Bieke afgesproken om een hapje te gaan eten en dat maakte wel dat ik mezelf moest dwingen de kou weer in te gaan. Na een eindje gewandeld te hebben kwam ik aan bij het metrostation bij Copley square, waar ik met Bieke afgesproken had. Bieke had gewerkt en vertelde dat ze niet zo goed kon inschatten hoelang het zou duren er te zijn. Toen ze er na een klein half uurtje nog niet was en ik op een gegeven moment wel drie verschillende uitgangen zag, raakte ik toch wel even ligt in paniek. Toevallig kwam ze er net op dat moment aan. Nadat we kort hadden bijgekletst hebben we een restaurantje in de buurt opgezocht om daar wat te gaan eten. Toen we allebei wat hadden besteld kwamen we er achter dat we nog maar tien minuten hadden voordat we met Katherine afgesproken hadden (een meisje van couchsurfing). Gelukkig heb ik haar op een gegeven moment kunnen bereiken en duidelijk kunnen maken dat we wat vertraagd waren. De plek waar we met Katherine afgesproken hadden was een enorme grote bibliotheek. De bibliotheek was prachtig, zowel van de buitenkant als van de binnenkant. Er staan in Boston sowieso fantastisch veel mooie gebouwen, oud en nieuw het staat allemaal dwars door elkaar heen. Katherine heeft ons van alles in en rondom Copley square laten zien en toen we alle drie bijna vergingen van de kou hebben we een plekje opgezocht om te drinken, 'Bubble tea' erg populair in Amerika. Het is een soort ijsthee met melk en je kunt er als je dat lekker vindt ook nog jelly bij toevoegen. Nadat we hier nog een tijdje over van alles en nog wat gekletst hadden, was het voor mij en Bieke weer tijd om terug te gaan naar onze tijdelijke verblijfplekken. Bieke werkt voor een maand in Boston en heeft tijdelijk een appartement gekregen om in te verblijven. Ik was natuurlijk wel reuze benieuwd en mocht van Bieke binnen een kijkje nemen. Haar kamer, zo kan ik het beter noemen, bevindt zich in een typisch Amerikaans rijtjeshuis. Het is een huis met voor de ingang een hele grote trap en als je het huis binnenkomt is er in de hal weer een hele grote trap naar boven. Bieke zelf heeft een heel knus kamertje met precies alle spulletjes die ze nodig heeft. Nadat ik nog een tijdje met haar had gekletst was het voor mij tijd om de kou weer te trotseren en het hostel weer op te zoeken.

Nog een nachtje slapen, nog een nachtje slapen en dan is het tijd om naar mijn laatste bestemming te vliegen. De stad waar alle mensen uit Boston een hekel aan hebben en de stad waar mensen wonen die een hekel hebben aan Boston: New York city!
Nog veel leuker natuurlijk is dat ik eindelijk na een half jaar tijd mijn ouders weer een hele dikke knuffel en veel kusjes te geven, weer hard om en met ze te lachen, verwend te worden etcetera etcetera, wordt vervolgd.........