Een reislustig 2015!

Voordat ik aan mijn nieuwe reisverslag begin wil ik iedereen een gezond, succesvol, liefdevol, maar vooral een reislustig 2015 wensen!

27 december, zaterdag:
Na het ontbijt hebben ik en Henri (vooral ik) ons heel warm aangekleed en waren we klaar om de kou te trotseren. Lori voelde zich helaas nog steeds erg ziek, dus zij bleef thuis in de hoop dat ze wat op zou knappen. Aangezien ik nog steeds geen 'echte' Amerikaanse donut heb gegeten, zijn we na mijn fotoshoot in Main Street Oakland eerst naar het tankstation gereden om daar een paar donuts voor onderweg te halen. Na weer een eind naar de grote stad gereden te hebben kwamen we aan bij twee locomotieven, deze twee locomotieven zijn de grootste locomotieven ter wereld. Ze zijn geschonken door 'Union Pacific Railroad', oftewel de NS van Amerika en heetten de bezoekers van de stad welkom. Als je op de snelweg van Oakland naar Omaha rijdt kan je deze twee locomotieven zien staan en zowel Henri als ik waren wel benieuwd of je deze locomotieven ook van wat dichterbij kon bekijken. Nou, dat kon inderdaad en wat enorm groot waren die dingen. Ik paste er wel minstens drie keer in de hoogte in! Nadat we uit waren gekeken zijn we de auto weer in gestapt en reden we naar de mooiste dierentuin van de wereld, geen grap. En of het de mooiste dierentuin van de wereld was! Ik heb in ieder geval nog nooit een dierentuin bezocht die ik mooier vond en dan was nog niet eens alles geopend, aangezien het winter is. Er was een bioscoop, een groot aquarium, een indoor Sahara, een jungle en ga zo maar door. Het was maar goed dat er binnen zoveel activiteiten waren en het buiten gesloten was, want het was verschrikkelijk kkkoud! Toen het bijna sluitingstijd was en we de dierentuin wel uit moesten zijn we uiteten geweest bij 'Famous Dave', Dave staat bekend om zijn barbecue specialiteiten. We kregen een grote schaal met daarop allerlei verschillende soorten vlees geserveerd, die uiteraard op de barbecue bereid waren. Ik snap wel dat Dave er om bekend staat, want het eten was heerlijk, om je vingers bij af te likken.

28 december, zondag:
Nadat we heerlijk uitgeslapen hadden, ik op mijn kingsize bed waar ik wel aan wennen kan, ben ik samen met Henri naar de winkel gegaan om ingrediënten voor onze Hollandse bakdag te halen. Toen we terugkwamen van de winkel heeft Lori, die zich gelukkig weer wat beter voelde, tamales gemaakt. Daarna was het tijd voor een zondag zoals het hoort, op de bank met de benen omhoog, een filmpje kijken. We hebben 'Australia' gekeken, een film waar ik geen genoeg van kan krijgen en Henri en Lori nog niet eerder hadden gezien.

29 december, maandag:
Maandag bakdag! Lori moest helaas weer werken, dus wij waren van plan om haar wat van onze heerlijke Nederlandse specialiteiten te laten proeven: appeltaart en boterkoek. Het viel helaas nog best tegen om een Nederlands recept met Amerikaanse eenheden te vinden. Aangezien we geen goed appeltaart recept konden vinden besloten we de middenweg te vinden, Amerikaanse 'apple crisp' en Nederlandse boterkoek. Ik snap nog steeds niet waarom ze niet overal dezelfde eenheden gebruiken en dan heb ik het over temperaturen, eenheden, geld, etcetera etcetera. Maargoed, ik had een ervaren (na twaalf jaar mag ik hem inmiddels wel zo noemen) Amerikaanse sous-chef die goed wist hoe je met de Amerikaanse eenheden moet omgaan. Om eerlijk te zijn vond ik de cups en dergelijke zelf ook erg gemakkelijk en misschien nog wel makkelijker dan onze eenheden (Lori heeft me er al bijna wat willen kopen om mee te geven naar huis). Als avondeten hebben we heerlijke taco's gegeten en als toetje uiteraard zowel een klein stukje boterkoek als appeltaart gegeten. De appeltaart tipte bijna aan die van Lori haar moeders en de boterkoek smaakte verbazingwekkend net zo lekker als die van de Appie of bakkerij.

30 december, dinsdag:
Aangezien het bakken ons de dag ervoor zo goed beviel, vonden ik en Henri dat we maar snel weer wat moesten gaan bakken. Niet helemaal waar, maar mijn ouders hadden zoals ik al vertelde een hele doos met Nederlandse spulletjes opgestuurd, waaronder oliebollenmix. Dat betekende dat ook wij er dit jaar aan moesten geloven en op oudejaarsdag oliebollen moesten gaan bakken. Voordat we naar de winkel gingen om ingrediënten voor de mix te halen hebben we eerst een sandwich bij de Blimpies (à la Subway) gehaald. Toen we onze magen hadden gevuld zijn we naar een klein dorpje genaamd Hancock gereden, daar is een park waar je in de zomer kan kamperen en waar bizons en herten verblijven. Alleen was het nu geen zomer, maar winter. Dus niet lekker warm kampeerweer maar ijskoud in-het-huis-blijf weer. Anyway, het was tijd om de camera van Betty weer tevoorschijn te halen en een paar mooie foto's van bizons en herten met bevroren neuzen te maken. Jammer genoeg ben ik nog niet echt een ervaren Oakland bewoner en hield ik het niet langer dan twee minuten vol in de verschrikkelijk snijdende kou. In de ochtend zag ik dat het min twintig was en kon ik het niet laten om in de pyjama de straat op te gaan en de temperatuur zelf eens te testen. Ik vond het toen nog wel meevallen met de kou, maar toen ik in de ijskoude waaiende openlucht stond verging ik van de kou. Deze bikkel stapte dus na een laatste foto van de bevroren rivier weer lekker in de auto om vervolgens de stoelverwarming aan te zetten, wat een uitvinding! Gelukkig hadden we tijdens onze rit naar de grote stad genoeg tijd om weer op te warmen, om vervolgens weer de kou in te gaan. Van de auto naar de winkel en terug was eigenlijk al teveel buitenlucht en nee geloof me, ik overdrijf echt niet. Nadat Lori klaar was met werken hebben we bij de 'Mongolian grill' afgesproken om een hapje te eten, zo noemen ze de wok in Amerika.

31 december, woensdag:
Nadat we uitgeslapen en ontbeten hadden was het tijd om de frituurpan uit de kast te toveren en oliebollen te gaan bakken. Het bleek alleen al snel dat een van de belangrijkste dingen van de frituurpan niet aanwezig was, de stekker. Dat hield dat we of op zoek moesten gaan naar een nieuwe stekker of een andere manier om te bakken moesten verzinnen. Aangezien het eerste bijna onmogelijk was, besloten we voor het laatste te kiezen. Henri had nog een gaspit in de schuur staan die ze gebruikten om kalkoen in klaar te maken. Het ging dus op de ouderwetse manier gebeuren, olie in een pan opwarmen en er zelf voor zorgen dat de olie op de juiste temperatuur was. Wat ons maar de volgende zoektocht bracht, op zoek naar een temperatuurmeter. Na het hele huis doorgezocht te hebben zijn we naar het dorpje gegaan om in de winkeltjes te gaan zoeken in de hoop dat ze ze daar verkochten. Het moed zakte ons in de schoenen en we hadden de hoop al bijna opgeven tot dat we daar warempel een temperatuurmeter zagen hangen. Er konden toch oliebollen gebakken worden op oudjaarsdag!
Onze maïsolie in de pan (zonnebloemolie) verkochten ze niet en ons best doen om de olie op de juiste temperatuur te krijgen. Toen ik de pan pakte om deze op het vuur te zetten zag ik daar uiteraard een oude temperatuurmeter liggen, hoe kan het ook anders. Het was wat goede om de olie op te juiste temperatuur te houden, deksel eraf deksel erop, maar we kregen er steeds meer handigheid in. Zelfs de oliebollen werden hoe verder het bakken steeds ronder en mooier op formaat. Wij waren dik tevreden, het was immers de eerste keer dat we beiden oliebollen bakten en dan nog wel met Amerikaanse ingrediënten op de ouderwetse manier. Om het dan nog maar niet te hebben over de temperatuur waar we zelf in moesten bakken, in de ijskkkoude schuur die een lange tijd naar oliebollen zou gaan stinken..euh ruiken. Na, met een echt Nederlands biertje, op ons succes te hebben geproost vond ik het wel mooi geweest en dook ik snel het warme huis weer in. In de avond zijn we samen met vrienden van Lori en Henri naar een restaurant in een plaatsje in de buurt gegaan en hebben daarna een hele spelletjesavond bij de vrienden thuis gehouden. Terwijl ik altijd dacht dat oud en nieuw in Amerika veel uitbundiger gevierd wordt, is dat niet zo. Om twaalf uur wenst iedereen elkaar over de tafel gelukkig nieuwjaar en daarna ga je gewoon door met het spelletje waarmee je bezig was, dus geen champagne, niet aftellen en wat helemaal wennen was geen vuurwerk. Desalniettemin was het hartstikke gezellig en ben ik goed het nieuwe jaar ingegaan!

1 januari, donderdag:
Nadat we alledrie heerlijk uitgeslapen hadden, Lori en Henri waren namelijk allebei vrij, zijn we naar de bioscoop gereden om naar het laatste deel van de Hobbit te gaan. We waren blijkbaar niet de enigsten die het idee hadden om naar de film te gaan, want het was poepiedruk in de bioscoop. Ik verwachtte dan ook dat je hutje mutje in de zaal zou zitten, maar het tegendeel werd me al snel bewezen. Jeetjemina wat hebben ze luxe bioscoopzalen in Amerika! Iedereen had een grote luxe stoel, waarbij je met een knopje je benen omhoog kon doen wanneer je dat wilde. Elke rij was ontzettend ruim en was afgeschermd van de rijen onder en boven. Dit was nog lang niet de meest luxe zaal werd me na de tijd verteld, ze hebben ook zalen waar je kan dineren tijdens de film dussss. Ik vond de film geweldig, lekker met de beentjes omhoog naar het mooie Nieuw Zeeland kijken en met als klap op de vuurpijl als einde Hobbiton. Net zoals Koen (mijn broer) tegen mijn ouders zij "Daar is Lili mooi geweest hè!", deden Henri en Lori dat natuurlijk ook. Ik vond het natuurlijk helemaal geweldig en ongelofelijk dat ik daar een paar weken terug zelf als hobbit rondliep. Nog even terugkomend op de bioscoop, voordat de film begon haalden ik en Lori nog even wat drinken en popcorn voor tijdens de film. Terwijl Lori op de popcorn wachtte liep ik alvast naar de drankautomaat om ons drinken te vullen, tot mijn grote verbazing hadden ze wel keuze uit twintig soorten 'Diet coke', twintig soorten 'Fanta' en ga zo maar door, zoiets had ik nog nooit gezien. Ook de popcorn is anders dan bij ons, wij hebben gewoon keuze uit zoet of zout, maar in Amerika hebben ze wel duizenden verschillende smaakjes. Toen de film afgelopen was zijn we naar een winkel in de buurt van de bioscoop gegaan waar ze allerlei spulletjes voor buitensport verkopen. Wel buitensport op het Amerikaans dan, het moment was daar ik zag namelijk wel meer dan honderd verschillende geweren. Onvoorstelbaar hoeveel en hoe openbaar het daar verkocht wordt, ze hadden zelfs een roze geweer voor jouw mam. Nadat we in deze enorme winkel uitgekeken waren zijn we naar 'Ruby Tuesday' gegaan om hier een hapje te eten.

2 januari, vrijdag:
Voor Henri was het helaas weer tijd om te gaan werken, maar Lori was wel gezellig vrij.
Tijd om er een damesdag van te gaan maken en te gaan shoppen in een van de grote 'Outlet Shopping Centers'. Het leek op een klein dorpje met heel veel bekende merkwinkels die uitverkoop hadden, Nike, Adidas, Fossil, Ralph Lauren, Levi en noem maar op. Genoeg keuze!
Het plan om met nieuwe goedkope Nikes de deur uit te gaan is me helaas niet gelukt, de schoenen die ik natuurlijk mooi vond waren nieuwe modellen en dus nog niet echt flink afgeprijsd. Wel heb ik een hele nieuwe hardloopcollectie ingeslagen, want over een paar weekjes moet ik er toch echt weer aan geloven. Al mijn uitgegeven geld moest natuurlijk weer terugverdiend worden, dus toen ik en Lori uit geshopt waren zijn we een van de vele casino's ingedoken. Helaas hadden we net zoveel geluk in het gokken, als in het vinden van mooie goedkope Nikes. Ik geef het casino nog steeds de schuld van mijn verloren geld, ze hebben namelijk helemaal geen roulette automaten! Wel hadden ze een heel groot buffet, waar ik en Lori nadat we uit waren gegokt op die manier ons eten maar terug hebben proberen te verdienen (haha!).

3 januari, zaterdag:
Rond het middag uur zijn we met zijn drieën naar het oude centrum van Omaha gereden, 'the Old market'. We moesten de tijd goed in de gaten houden, want het weer zou in de avond namelijk flink omslaan. We hebben geluncht bij een pizzeria die de beste van Omaha zou moeten zijn, of we hadden de verkeerde pizza gekozen of de mensen waren in de war met een andere pizzeria. Op onze tafel stond namelijk een groot assortiment aan verschillende kruiden en die stond er niet voor niets, de pizza zat namelijk weinig smaak aan. Nadat we onze buik wel volgegeten hadden zijn we door het oude centrum heen gewandeld, prachtig al die oude gebouwen! We hebben in diverse winkeltjes rondgekeken, waaronder een kerstwinkel die elke dag in het jaar geopend is en een winkel waar ze allerlei meuk (Klaske) verkopen. Je kunt het zo gek niet bedenken, ze verkochten poppetjes van de MacDonalds tot allerlei andere oude verzamelspullen. Terwijl ik en Lori zo snel als we konden het doolhof vol zooi weer uitliepen, keek Henri rustig nog even rond. Tot grote teleurstelling is het mij niet gelukt om Henri en Lori de ijsbaan op te slepen, wel hebben we even toe staan kijken hoe alle andere mensen hun best deden op de ijskoude schaatsbaan. Nadat onze gedeelte pizza een beetje was gezakt zijn we een Duitse bakkerij binnengewandeld voor een kop koffie met gebak. Die van mij en Lori was zo machtig dat op zijn Amerikaans een 'doggybag' mee hebben gekregen. We hebben ook nog een galerij bezocht waar prachtige natuurfoto's tentoon werden gesteld, ik wou dat ik zo mooi kon fotograferen. Ik nam graag een foto voor Henri en Lori mee, maar een foto van een paar duizend dollar was me toch net iets te duur. Toen we van de galerij naar de rivier wandelden zag ik eindelijk, na verbazingwekkend lang gezocht te hebben, een diner! Een diner zoals ik hem me precies voorstelde en zoals je deze in films ziet. Helaas was hij al gesloten, dus konden we niet naar binnen wandelen voor een kopje koffie uit de koffiekan. Bij de bevroren rivier hebben ik en Henri nog een paar foto's geschoten van het prachtige plaatje, de rivier met wolkenkrabbers op de achtergrond en zijn toen weer snel naar de auto gewandeld. Het weer sloeg zoals beloofd snel om en met de wind in je gezicht was het haast niet meer uit te houden op straat. Ik zeg het nog maar een keer, lang leve de stoelverwarming!

4 januari, zondag:
De feestdagen waren voorbij, wat betekende dat Henri en Lori de aankomende week weer moesten gaan werken. Daarom besloten we er een lekkere luie zondag van te maken. Het was ook erg koud buiten en het waaide hard, wat het niet aangenaam maakte om het huis uit te gaan. We hebben de haard aangestoken en zijn met gestrekte benen op de bank gaan liggen en hebben de ene film na de andere film gekeken.

5 januari, maandag t/m 9 januari, vrijdag:
Zowel Lori en Henri waren al vroeg in de ochtend naar hun werk vertrokken, maar gelukkig had ik nog wel het gezelschap van drie lieve poesjes. Voor mij was het moment aangebroken om na al die maanden continue van hot naar her te reizen en voordat het gewone leventje weer begon even wat gas terug te nemen en lekker een weekje bij te tanken. Henri en Lori denken dat ik me ontzettend verveeld heb, maar dat is niet waar. Ik vond het namelijk heerlijk! Ik zal jullie dan ook wel bewijzen dat het nog best meevalt hoe weinig ik gedaan hebt. Aangezien er maandag een beste pak sneeuw (voor Nederlandse maten) gevallen was en Lori en Henri hard aan het werk waren heb ik mijn dikke trui, winterjas, sokken, schoenen, handschoenen en muts aangedaan en de bezem en schoffel bij elkaar gepakt en ben ik gaan sneeuwruimen! Ik was niet de enigste met dit idee, er waren namelijk nog velen anderen zijn of haar oprit aan het sneeuwvrij maken. Met veel spierpijn en een voldaan gevoel zag ik in de avond de door de harde wind weer net zo goed de oprit opvliegen. Naast het sneeuwruimen heb ik als een echte Amerikaanse huisvrouw belletjes gepleegd om er voor te zorgen dat de verwarming het snel weer zou doen. Boterkoek voor Henri en Lori gebakken, aangezien de vorige een groot succes was. Samen met Henri, Tanner en Lacie een basketbalwedstrijd bezocht. Helaas hadden ze verloren, maar het was wel weer een super leuke ervaring. Over ervaring gesproken, ik heb de verschrikkelijke koude Amerikaanse winter weer mogen ervaren. Ik kon oprecht zeggen dat ik het tot dat moment toe nog nooit in mijn leven zo koud had meegemaakt, waarop iedereen me vierkant uitlachte. Ik heb de poesjes bijna doodgeknuffeld met als resultaat dat ik natuurlijk onder de krassen zit. Henri en Lori zijn bang dat mijn ouders denken dat ik mishandeld ben haha, maar ik denk dat die wel weten dat ik vaak liever met dieren speel dan zij dat met mij doen. Ik en Lori hadden weer pech bij het casino en hebben de conclusie getrokken dat we samen niet zoveel geluk brengen. Ik heb mijn goede voornemens om in Oakland weer fanatiek te gaan hardlopen helaas niet kunnen waarmaken, omdat het te stervenskoud was op straat. Wel heb ik allerlei sportieve oefeningen op de Wii gedaan, om op die manier toch een beetje conditioneel op pijl te blijven. Ik ben weer twee seizoenen verder met de serie 'Breaking bad', maar ik ben vooral op zoek gegaan naar een volgende bestemming. Chicago, Niagara Falls, Washington, Boston of toch meer naar het warme zuiden. Mijn eerste plan was om van Chicago naar de Niagara Falls te gaan, vervolgens naar Boston, waarna ik tot slot mijn ouders zou ontmoeten in New York. Eigenlijk was ik wel toe aan een weekje lekker niksen en vond ik het veelte gezellig bij Henri en Lori. Aangezien het ook nog eens super koud richting het noorden was en de Niagara Falls waarschijnlijk zelfs bevroren zijn besloot ik zowel Chicago als de watervallen te skippen. Ik vond het zelf erg onlogisch om van Boston naar Washington te vliegen en daarna weer halverwege terug te vliegen naar New York. Aangezien in elk land waar ik tot nu toe ben geweest wel minstens een backpacker spontaan geroepen heeft dat ik in Amerika de stad Boston absoluut niet mag missen, was die keuze vlot gemaakt. Ik heb de 'Lonely Planet' aangeschaft, de tickets geboekt, contact gezocht met mensen die in Boston wonen, dus de reis kon beginnen. Nog een keer proeven aan het alleen reizen, het backpackleven, voordat ik dan eindelijk mijn ouders in New York na een half jaar reizen weer zie!

Henri and Lori and of corse Silver, Sommy and Lily thank you so much for the great time that I spend with you! Believe me, it was everything but boring. Now I can almost proudly say that I went to the three biggest cities of the United States: Los Angeles, Oakland and New York City.
Hope to see you soon in the Netherlands and I will definitely come back in the summer to visit you in beautiful Califor... euh Iowa!!!