Roadtrippin in the USA!

Van Los Angeles naar San Diego, San Diego naar Phoenix, Phoenix naar Grand Canyon, Grand Canyon naar Las Vegas, Las Vegas naar Death Valley, Death Valley naar Fresno en van Fresno naar San Francisco.

We rijden er wat af met onze mooie, in het begin grote maar nu toch al wel weer kleinere ogende, donkergrijze jeep!

6 december, zaterdag (Bo-dag):
Midden in de nacht ging er een telefoontje, vol adrenaline sprong ik uit bed. Ik wist namelijk als geen ander wat dat betekende... ik was tante geworden!
Wiebe (mijn zwager) belde me op en vertelde inderdaad dat ik tante was geworden, tante van een prachtig nichtje. Helemaal blij, trots en ontroerd was ik natuurlijk.
Ik en mijn moeder hebben al vaak namen zitten gokken, we zaten af en toe aardig in de buurt maar Bo Sarah hadden we niet geraden, mooie prinses betekend dat vertelde mijn zus. Al heb ik haar nog niet in het echt gezien, maar word ik uiteraard wel vol beladen met foto's, weet ik dat het inderdaad een heel mooi prinsesje is. Natuurlijk konden zowel ik als mijn eigen tante niet meer slapen van alle opwinding. Bo had het goed getimed, want we begonnen de dag erna aan onze eerste lange en dus erg vermoeiende rit. Na een lange, maar geweldig mooie trip kwamen we na een aantal uur aan in Phoenix. We hadden, zoals dat in Amerika hoort, een motel geboekt voor die nacht. Het was meer een plek om te overnachten, dus we zaten mooi makkelijk in een buurtje naast de snelweg. Aangezien er om het motel zelf niet zoveel te beleven was zijn we met de auto naar het eerste beste restaurant gereden. Het was een Amerikaanse versie van 'Sandersküper' en daarmee bedoel ik zowel de entourage, het personeel als de doelgroep. We hebben allebei een dikke hamburger gegeten en keken ondertussen onze ogen uit naar al het volk dat in de zaal zat. In de hoek zat een man die wel van drie borden zat te eten en ondertussen tv zat te kijken en een eindje verderop zat een stereotype Amerikaans echtpaar uit de jaren zeventig gehaktballetjes in jus te eten. Eenmaal aangekomen in het motel hielden we onze mooie auto om de beurt in de gaten en vielen uiteindelijk beiden in slaap.

7 december, zondag:
Na beiden wat rumoerig geslapen te hebben en de pannenkoekjes die door een machine gemaakt waren samen met de overgespoten appels opgegeten te hebben was het tijd om het motel in Phoenix achter ons te laten en de Navajo indianen in de Grand Canyon op te zoeken. Onderweg naar de Grand Canyon kwamen we allerlei bordjes van 'route 66' tegen, maar de weg zelf konden we helaas niet zo snel vinden. Het gaf niet, want de weg naar Tusayan, waar we overnachtten was ook erg mooi. Heel veel bomen en uitzicht op onder andere besneeuwde bergtoppen deden ons de lange afstand en duur al snel weer vergeten. Voordat we in het dorpje aankwamen hebben we bij het vliegveld een helikoptervlucht voor de dag erna geboekt. Vol enthousiasme en voorpret vertrokken we direct naar de Grand Canyon om deze eindelijk eens zelf in het echt te aanschouwen. We hebben beiden wel tien minuten met open mond naar dit enorm grote natuurwonder lopen staren, waarna we pas tegen elkaar zeiden hoe geweldig we het wel niet vonden. Nadat we voor even uitgekeken waren hebben we een restaurantje opgezocht om te gaan lunchen. Aangezien het winter en dus laagseizoen was, was dit nog best even zoeken. Na onze buik helemaal volgegeten te hebben en nog een tijdje naar de grote canyon gestaard te hebben zijn we naar een van de vele bezoekerscentrums gegaan om daar een film over de canyon te zien. Het was een prachtige film en we konden haast niet wachten om het de volgende dag zelf vanuit de lucht te zien. Eenmaal in ons hotel aangekomen hebben we een paar baantjes in het zwembad getrokken en zijn we de hot tub ingedoken. Nadat we uitgebadderd waren hebben we ons opgefrist en hebben lekkere spareribs in een echt steakhouse gegeten.

8 december, maandag:
De dag dat Betty voor het eerst en ik de eer had om deze reis al voor de tweede keer in een helikopter te gaan was aangebroken. Voordat het zover was trokken we eerst onze hardloopkleding aan om een stukje langs de Grand Canyon hard te lopen. En ja mam, we deden heel voorzichtig en liepen netjes achter de reling. Het hardlopen viel me best zwaar na een paar maand zo goed als niet gelopen te hebben. De lucht was erg ijl, maar het uitzicht was fantastisch! Een beter hardlooprondje en uitzicht om mee wakker te worden bestaat er volgens ons niet. Na ons bij terugkomst snel gedoucht te hebben waren we helemaal klaar voor de vlucht. Zoals jullie inmiddels weten ben ik een beste rommelpot. Nou mensen bereid jullie voor, Betty Hooijsma kan er namelijk ook wat van (het zit vast in de familie). Net voordat we weggingen bedachten we dat het wel handig was om de bevestiging van onze vlucht mee te nemen. Denken jullie dat die nog ergens te vinden was? Nee, inderdaad spoorloos. Vol paniek en angst dat onze droomvlucht daardoor misschien niet door kon gaan reden we naar het vliegveld toe. De vlucht ging inderdaad niet door, maar dat lag niet aan ons kwijtgeraakte bonnetje. Het was te bewolkt, waardoor het nutteloos zou zijn de vlucht te maken. Balen, wamt die zagen we totaal niet aankomen. We zagen 's ochtends met het hardlopen wel een wolkje onderin de canyon liggen, maar wisten wij veel dat dat betekende dat de vlucht gecanceld zou kunnen worden. Gelukkig was er de volgende dag nog een plekje vrij in de helikopter en konden we niet meer dan hopen dat het weer dan beter zou zijn. We hebben er maar het beste van proberen te maken en wilden een route met mooie uitzichtpunten op de canyon rijden. Jullie raden het natuurlijk al en blond of naïef dat we waren, reden we na ongeveer tien minuten al in dikke mist. Aangezien we bang waren dat we een van de elanden, die we eerder op de route al waren tegengekomen, zouden aanrijden zijn we weer teruggereden naar het dorp. Daar zijn we na een Mexicaanse maaltijd de bioscoop ingedoken en hebben weer een prachtige film over de Grand Canyon gezien. Heel geweldig, maar stiekem hoopten we dat we de kans nog kregen om er zelf ook nog wel wat meer van te zien.

9 december, dinsdag:
Vol nieuwe hoop en moed gingen we al op tijd in de ochtend op pad om zelf de Grand Canyon te inspecteren. We hebben dezelfde route als de dag ervoor gereden, alleen was deze nu wat beter te rijden. Het was een stuk helderder, maar we zagen in de verte wel een hele hoop wolken de canyon intrekken. We hoopten allebei op het beste, maar gingen er al helemaal vanuit dat het ook deze dag niet door zou gaan. We liepen angstig van de parkeerplaats af richting het gebouw en zagen al snel de vrouw die ons de dag er voor ook had geholpen. "Mooi weer vandaag hè, meer geluk dan gisteren!" zei ze. We konden haast niet geloven wat ze zei en kelen elkaar vol verbazing aan. We hadden weer allerlei wolken in de canyon gezien en gingen er meteen vanuit dat dat betekende dat de vlucht niet door zou gaan. Blij als we waren hebben we allebei een mooi shirtje als souvenir gekocht en zijn we nadat we op de foto met de piloot zijn gegaan de helikopter ingestapt. Wij hadden beiden ook nog het geluk dat we voorin mochten zitten en Betty was gedoopt tot copiloot. Onze dag kon niet meer stuk, de vlucht was fantastisch en het uitzicht was grandioos. Na ruim een uur genoten te hebben van het mooie uitzicht op de Grand Canyon was het tijd nog een laatste blik op dit wonder te werpen en ons eigen mooie voertuig weer in te stappen. Op naar Las Vegas en dat op geen weg minder dan de route 66! Toen we namelijk net een stukje weg waren zagen we weer allerlei bordjes van de route en hadden we beiden toch een sterk gevoel dat we er wel heel erg bij in de buurt zaten. Als je er zo goed als naast rijdt kan je het dan natuurlijk niet laten er ook een stukje overheen te rijden. Daar reden we met onze toepasselijke muziek hard aan op de radio: "Get your kicks, at route 66". Nadat we over vele weggetjes en door heuvels heen gereden waren zagen we opeens een grote stad met ontzettend veel lichtjes, dit kon niets anders betekenen dan dat we in Las Vegas aangekomen waren. Met mijn vele rijervaring reedt ik dan in het donker op een zesbaans weg door het drukke Las Vegas. Gelukkig was ons hotel erg herkenbaar en daardoor snel te vinden, het Vrijheidsbeeld begroette ons al "New York, New York". Nadat we onze auto bij de valet hadden weggebracht en onze koffers door een bellboy naar de kamer hadden gebracht was het tijd om ons mega grote hotel te bezichtigen. Je had wel een plattegrond nodig en het was al een stad op zich. Het bestond uit allerlei restaurants, barretjes, winkeltjes, natuurlijk een casino en met slot op de vuurpijl een achtbaan! Wij vonden dat als het hotel zo gek was een achtbaan te plaatsen, je ook zo gek moet zijn een ritje hierin te maken. Betty vertelde me echter toen we al vastgeketend in de achtbaan zaten, hoe eng ze achtbanen eigenlijk wel niet vond (over gek gesproken). Daar zaten we dan in een karretje, een tante die het uitgilde van angst en een nichtje die daardoor een ontzettende slappe lach had. Na het spannende ritje was het voor Betty tijd wat frisse lucht te scheppen en samen de strip te verkennen. We konden onze ogen niet geloven en moesten af en toe hardop lachen van hoe belachelijk en overdreven het eigenlijk wel niet was. Van het ene enorme hotel liepen we naar het andere bekende hotel en ondertussen gingen we natuurlijk met onder andere een Elvis Presley look-a-like op de foto. Na een tijdje waren we het wandelen wel beu en hebben we in ons eigen hotel in een van de barretjes nog wat drankjes genuttigd en uiteraard een gokje gewaagd.

10 december, woensdag:
Na een keer aan de hendel van de fruitautomaat te hebben getrokken hebben we van ons gewonnen geld een lekkere cappuccino gehaald. Na nog wat over de strip te zijn gewandeld en ontbeten te hebben zijn we de auto in gestapt om uiteraard de hele strip nog even te zien en op de foto te gaan met het beruchte Las Vegas bord. Daarna zijn we in een paar uur doorgereden naar het volgende mooie nationale park, Death Valley. Het was een enorme grote vlakte en ons cowboyhotel stond 'in the middle of nowhere'. Inderdaad een dooie bedoeling, aangezien er nergens bereik was. Gelukkig was er wel een barretje waar we wat konden eten en er was zelfs een supermarkt. We hebben in de avond allebei, maar ouderwets een boek gelezen en de route voor de aankomende dagen uitgestippeld.

11 december, donderdag:
Na in het restaurant ontbeten te hebben, zijn we de auto weer ingestapt en hebben we nog even genoten van de enorme rust en grote kale vlaktes. Je rijdt zo een paar uur op een weg zonder iemand tegen te komen, heel apart en precies zoals we het ons voorgesteld hadden. Na een aantal uur rijden kwamen we langzaam aan weer in de bewoonde wereld en onze volgende bestemming Fresno. Daar hebben we een restaurantje opgezocht en voor de verandering eens een redelijk gezonde en kleine maaltijd genuttigd (Betty kreeg hem helemaal op). We kunnen niet wennen op de manier waarop Amerikanen serveren in een restaurant en de mensen die eerder in Amerika zijn geweest snappen vast wat we bedoelen. Nog voordat je de hoofdmaaltijd op hebt krijg je het bonnetje al in je hand gedrukt, net alsof ze je de tent uit willen bonjouren "But take your time, darling!".

12 december, vrijdag:
Aangezien er een dikke storm over Californië was heen gegaan, hadden we spijtig genoeg onze plannen wat aangepast. We hebben besloten de andere nationale parken achter ons te laten, daar had het ook gestormd en hadden we sneeuwbanden voor nodig. We hebben dus maar verplicht en heel vervelend een shopdag ingelast. We hebben de eerste de beste en allergrootste shoppingmall opgezocht en hebben daar een paar uur rondgebracht. Uiteraard moesten we ook een bezoekje aan de Wallmart brengen, je zou er maar elke dag boodschappen moeten doen, wij zouden allebei verdwaald raken.. In de avond hebben we in een echt ribhouse gegeten. Er lagen doppinda's op de grond met gedopte pinda's en de serveerders dansden vrolijk mee op countrymuziek.

13 december, zaterdag:
Na een paar uur te hebben gereden en wederom genoten te hebben van het mooie uitzicht kwamen we in de volgende grote stad aan. "If you're going to San Francisco, be sure to wear some flowers in your hair". Nou, daar snapten wij in eerste instantie niet zoveel van met al die drukte en gestress op de straat. Eenmaal aangekomen in het hotel en langs de 'Fisherman's wharf' the hebben gewandeld, werd het ons wat meer duidelijk. Wat een ontzettende gezellige en relaxte stad, we wisten zeker dat we een paar leuke dagen tegemoet gingen. We hebben de eerste en beste visrestaurant opgezocht en hebben daar heerlijk geluncht. Daarna zijn we 'pier 39' opgelopen en hebben we net zoals de andere vele toeristen de vele zeehondjes aangestaard. We waren net te laat om kaartjes voor Alcatraz te boeken, dus dat moesten we de volgende dag nog maar een keertje proberen. We zijn wel allerlei winkeltjes ingedoken en zijn daarna naar Madam Tussauds gegaan om met de celebraties (die we hopelijk in het echt in Los Angeles nog even ontmoeten) op de foto te gaan. Nadat we uit deze attractie kwamen heb ik Betty overgehaald om met mij naar 'The San Francisco dungeon' te gaan. In Amsterdam hebben ze hier ook een variant van waar ik een keer met mijn zus ingegaan ben. Ze vertellen op een griezelige, maar daardoor ook hele leuke manier de geschiedenis van de stad. Er zijn allerlei acteurs die de bezoekers betrekken in het verhaal en jullie raden het misschien al, Betty was elke keer de sjaak. We hebben ons samen kapot gelachen, maar stiekem ook wel af en toen in de broek gescheten. Het was een erg geslaagde eerste dag in San Francisco.

14 december, zondag:
Na allebei voor het eerst wat langer uitgeslapen te hebben was het tijd om wat kaartjes voor Alcatraz te bemachtigen. Helaas zat het voor vandaag al vol, maar gelukkig was er voor de dag erna nog genoeg plek vrij. Het voordeel van het laagseizoen, want in de zomermaanden moet je dat al ruim een week van te voren boeken. Nadat we de kaartjes in de pocket hadden zijn we naar 'Lombart street' gewandeld, dit is de gekronkelde straat waar je met de auto door bloemenperkjes naar beneden kunt wandelen. Daarna hebben we de tram naar het centrum van de stad gepakt, waar ik de zoveelste nieuwe zonnebril gekocht hebt. Nadat we daar uitgekeken waren zijn we naar de 'Painted ladies' gewandeld, de leuke kleurrijke geschilderde huisjes. Hierna hadden we allebei toch best wel trek gekregen en zijn we weer op weg naar het water ergens gaan eten. Wauw, wat zijn de straten toch allemaal steil! Je moest soms oppassen dat je niet naar de beneden rolde. Beneden hadden we wel fantastisch uitzicht, zowel op 'the Golden gate' als Alcatraz. Nadat we, volgens Betty, wel tien kilometer gewandeld hadden vonden we dat we het wel even verdient hadden op ons hotelkamertje uit te rusten.

Een goed moment om mijn verslag, dus weer even voor jullie nieuwsgierige aapjes te schrijven.

Na ruim tweeduizend kilometer gereden te hebben zijn we weer aan de westkust beland met nog een weg te gaan, the pacific highway van San Francisco naar Los Angeles.
Wat vliegt de tijd toch snel, alweer twee van de drie weken met mijn tante zijn om.
Gelukkig genieten we van elk moment en is het nog niet om!

Heel veel leesplezier, wij duiken zo even de kroeg in en genieten van onze laatste daagjes in onder andere San Francisco!