Alleen maar highlights

Highlights, highlights en nog meer highlights.
Mensen vragen me wat tot nu toe het mooiste is van mijn reis en dan begin ik met antwoorden: "de Trekking in Nepal, Angkor Wat, Halong bay, Sapa, het great barrier reef, Whitsundays, Fraser island, geiten vangen op een paard, Hobbiton en zo kan ik nog wel even doorgaan. Kortom alleen maar highlights, deze reis dat is een highlight in mijn leven.

12 november, woensdag:
Het was weer vroeg dag en we gingen weer een lange busreis tegemoet, van Westport naar Franz Josef. Op naar de mooie besneeuwde bergen en vooral hopen dat het weer wat op zou klaren voor onze gletsjertocht de dag erna, bij slechter weer zou het namelijk worden afgelast. Het regende af en toe, waaide en was aardig koud. Onderweg stopten we bij de 'Pancake rocks', de naam zegt geeft al een beetje aan dat het o p allemaal pannenkoeken lijken die als een stapel boven op elkaar liggen. Doordat het erg hard waaide golfde het zeewater tussen de rotsen door en knalden daarna tegen de rotsen aan wat er voor zorgden dat we erg mooi uitzicht hadden. Na iets verder gereden te hebben stopten we ergens om te lunchen, daar begon het zelfs een beetje te sneeuwen! Aan het einde kwamen we aan in het plaatsje Franz Josef. Nadat we ons hadden ingeschreven voor de trekking op de gletsjer zijn we naar het hostel gereden. Hier heeft Andrea, mij en Amela geleerd hoe we "fried bread" kunnen maken, dit had zij bij de Maori's geleerd tijdens een kookcursus. Aangezien we er erg veel klaar hadden gemaakt was dit ook meteen samen met een beetje soep ons avondmaal. Na het eten zijn we de bar ingedoken om samen met onze andere groepsgenoten een drankje te doen.

13 november, donderdag:
Gelukkig was het donderdag en niet vrijdag de dertiende, wat betekende dat het weer stralend blauw was. Geen wolkje aan de lucht! Op naar het bureau van de gletsjer om onze gletsjerproof te maken. Nadat we allerlei formulieren ingevuld hadden, gingen we ons omkleden. Met een warme jas, warme broek, warme schoenen, handschoenen, spikes en een muts waren we klaar om naar de gletsjer te gaan. Het leuke en misschien wel het mooiste van de hele tour was dat je er maar op een manier kon komen, met de helikopter! Ik had samen met Amela de mazzel dat we voorin mochten zitten, het uitzicht was grandioos en we stapten allebei vol enthousiasme de helikopter weer uit. Toen we de spikes eenmaal aanhadden was het tijd om aan onze wandeling op de gletsjer te beginnen. We hadden twee gidsen mee die elke keer de paden met een pikhouweel voor ons toegankelijk maakten. Het duurde elke keer wel even voordat ze dat voor elkaar hadden, maar dat gaf niks want zo hadden wij alle tijd om van het uitzicht te genieten en mooie foto's te schieten. De wandeling van drie uur vloog voorbij en we hadden eigenlijk nog wel veel meer uren op de gletsjer door willen brengen. Het enigste leuke eraan was, was dat we weer in de super leuke helikopter mochten stappen. Na een hele mooie, maar veelte korte helikoptervlucht kwamen we weer aan bij de bewoonde wereld. In ons pakket zat ook een bezoekje aan de hot pools in het dorpje, dus we hebben snel onze zwemkleding bij elkaar gepakt en zijn de warme baden ingesprongen. Nadat we ons hier een tijd goed hadden vermaakt kregen we toch wel honger en zijn we weer terug naar het hostel gegaan. Daar hebben we wat geluncht en daarna zijn we het café ingegaan voor een lekkere kop thee, maar vooral om weer even contact te hebben met het thuisfront. Bij de bar in het hostel werd er een limbowedstrijd gehouden, degene die als laatste overbleef won een bungyjump. Amela en Andrea wilden hier allebei aan meedoen en als Amela won dan kreeg ik haar jump. Het was een beste tegenvaller dat de er een limiet bij de inschrijving was en dat we niet wisten wanneer het begon, de inschrijvingen waren al vol en ze konden allebei niet meedoen. Helaas geen gratis bungyjump voor mij dus. Ondanks die domper hebben we wel een hele gezellige avond gehad.

14 november, vrijdag:
Vandaag was het tijd om het wintersport gebied te verlaten en naar Wanaka te gaan. Ik had hier graag wat langer willen blijven om de pistes te verkennen, maar was het skiseizoen natuurlijk al over. Onderweg naar Wanaka stopten we weer bij een aantal plekken om wat foto's te schieten en een wandeling te maken. Bij zonnig weer had je prachtig uitzicht over mooie besneeuwde bergen, maar jammer genoeg was het hier te bewolkt voor. We waren van plan om in Wanaka naar de vintage bioscoop te gaan, maar we waren hier helaas al te laat voor. We hebben onszelf een lekkere pasta klaar gemaakt (ik kan na deze reis geen pasta meer zien denk ik) en hebben de avond in het hostel doorgebracht.

15 november, zaterdag:
Dit was alweer de dag dat we met zijn allen naar Queenstown gingen, wat ook betekende dat we ons hierna zouden op splitsen. Anna gaat weer met de bus terug naar het noorden, sommigen blijven in Queenstown en ik ga samen met een aantal anderen naar het meest zuidelijke puntje van Nieuw Zeeland. Maar zo ver was het zeker nog niet, eerst moest ik nog een van mijn angsten overwinnen en de brug afspringen. Een bungyjump hoort natuurlijk wel bij Nieuw Zeeland. Zoals Anna al zei, het is net zoals naar Egypte gaan en daar de piramides niet zien. Voordat we daaraan begonnen gingen we, om zijn zenuwen nog maar wat sterker te maken, eerst naar Puzzleworld. Dit is een soort attractiepark waar je allerlei puzzels en illusies op kan lossen. Het was best grappig, maar ik was vooral met het raadsel bezig hoe ik van de brug af moest springen. Om het allemaal nog wat langer uit te stellen stopten we voor de tijd ook nog even bij een fruitkraam, waar ze erg goed en lekker fruit verkochten (veel kiwi's uiteraard). Daarna was het eindelijk tijd om naar de plek waar het zou gaan gebeuren te rijden, de 'Kawarau bridge', de enige echte en mij lijkend de veiligste bungyjump brug. Dit is namelijk de brug waar het bungyjumpen allemaal begon en de reden dat als ik ooit een keer wilde gaan springen hier wilde springen en het dus nu moest doen. Toen ik en Gabriel ons hadden ingeschreven (de enigste twee lefgozers), besloten Andrea en Clayton ook een sprong te wagen. Tijdens het inschrijven moest je allerlei formulieren invullen, waarmee je onder andere akkoord ging dat je familie een trauma op kon lopen, erg geruststellend. Wat ook leuk was, was dat je wel een paar keer werd gewogen en het daarna met grote rode letters op je hand werd geschreven. Ik had me sinds dat ik wegging al niet meer gewogen en na al dat ongezonde backpackersvoedsel was dat natuurlijk de schrik van mijn leven. Na een poosje in de kou en vol spanning op de brug te hebben gestaan vond ik het wel een tijd worden om van de brug af te springen. Toen het moment daar was, sprong ik dan ook zonder enige twijfeling van de brug af. Ik besefte het dan ook pas toen ik in de lucht hing en schreeuwde de longen uit mijn lijf. Eenmaal in de boot beland, zat ik vol adrenaline en had ik het helemaal niet meer koud (gek hè?). In Queenstown aangekomen was het tijd om mijn overwinning te vieren, maar vooral nog een hele leuke avond met zijn allen te hebben.

16 november, zondag:
Het was al vroeg in de ochtend tijd om afscheid te nemen van Amela, helemaal niet leuk deze momenten. Ik, Andrea en Amela hadden de laatste twee weken veel tijd met elkaar doorgebracht en waren best close geworden. Gelukkig hebben ik en Amela het geluk dat we allebei in Nederland wonen en snel weer gaan afspreken als ik terug ben. Vlak nadat Amela was vertrokken naar Milford Sound, was het voor mij en Andrea ook tijd om op te staan. Van de ene gekke buschauffeur was het tijd om bij de andere in te stappen. We denken dat je wel een beetje gek moet zijn om dit beroep te kunnen beoefenen. Wij en onze nieuwe groep waren klaar om verder naar beneden te reizen en meer van het zuiden van Nieuw Zeeland te zien. Wat ik en Andrea niet wisten, maar tijdens de rit achterkwamen was dat wij ook op weg waren naar Milford Sound. De rit er naar toe was misschien nog wel mooier dan Milford Sound zelf, geweldige watervallen en besneeuwde bergtoppen waren er te zien. En ja hoor, bij de haven aangekomen zagen we al snel dat Amela ook van de partij was. Het voelde gek genoeg alsof we onze vriendin al een jaar niet gezien hadden, terwijl het maar een paar uur was. Onze Amerikaanse vriend Cal was ook nog van de partij en samen met Amela, Cal, Gabriel en Jeroen (die nog steeds de bus met ons delen) hebben we samen met alle Aziatische toeristen genoten van de mooie boottocht door de Milford Sound. Na deze boottocht was het dan toch echt tijd om afscheid te nemen van Amela. Zij stapten de touringbus weer in op weg naar Queenstown en wij stapten de Straybus in om naar Gunn's camp te gaan. Onderweg hier naar toe stopten we bij allerlei mooie uitzichtpunten en maakten we een wandeling. Na een klein eindje rijden kwamen we aan bij Gunn's camp, een oud bungalowpark in the middle of nowhere. Zo oud, dat de douches werden verwarmd door haardvuur en er alleen elektriciteit was tussen zes en tien uur in de avond. Ik deelde mijn bungalow met Gabriel, Andrea en Denisha, wij hadden het geluk dat onze bungalow net wat luxer was dan die van de rest. Het had wel wat zo'n oud (griezelig) park. We hebben de avond gezellig gekletst en zo kwam ik er achter dat Denisha ook helemaal gek van de bergen is. Ze is net terug van Nepal en gaat in Chamonix wonen, ons oude vakantieadresje en mijn eeuwige favoriet.

17 november, maandag:
Alweer vroeg in de kleren en tijd om een plek voorin te bemachtigen, we waren ruim op tijd dus dat was appeltje eitje dachten we. In tegenstelling tot onze vorige bus zat iedereen hier al een half uur voor vertrek klaar om te gaan, wat betekende dat we weer op ons oude plekje achterin konden gaan zitten. Gedurende de rit kwamen ik en Andrea er allebei achter dat we ons best grieperig voelden. We dachten allebei dat het door de winderige brug kwam, waar we op stonden te wachten voordat we konden bungyjumpen. We hebben wat proberen te slapen, maar dat was een onmogelijke opgave aangezien onze nieuwe buschauffeur om de haverklap onzin door de microfoon tettert en stopt voor een fotomomentje. De fotomomenten zijn dan ook wel zeker de moeite waard om de bus even uit te stappen en een kiekje te nemen, maar bij de zoveelste groepsfoto hadden we er allebei de puf niet meer voor. Aangekomen in Invercargill had je de keuze om naar Steward Island te gaan of in het stadje te blijven. Aangezien ik me erg slecht voelde en keuzes moest maken in verband met het budget was de keuze snel gemaakt. Steward Island lijkt me super mooi met alle hikes, maar ik betwijfel of het de moeite waard een extra honderd dollar te betalen als je je ziek voelt. Wij hebben de avond in het hostel doorgebracht en geprobeerd wat bij te tanken zodat we ons de volgende dag weer beter zouden voelen.

18 november, dinsdag:
We hadden het geluk dat we wat langer konden slapen, omdat we pas rond elf uur werden opgehaald. Een ontbijt van spek en eieren zou ons goed moeten doen en dat deed het Andrea ook, die voelde zich weer kiplekker. Ik helaas niet en het zou weer een lange busreis met veel stops worden, maar wel met eindbestemming Queenstown waar we een paar dagen zouden blijven. De eerste stop was een prachtige klif en strand waar we hebben gepicknickt, ik en Andrea zaten natuurlijk nog bomvol van ons ontbijt. Na daar een tijdje te hebben gezeten en gewandeld zijn we nog naar een aantal andere bezienswaardigheden gereden waaronder het zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland. Allemaal heel leuk, maar ik verlangde toch vooral naar mijn bed. Ik was dan ook erg blij dat het moment daar was om de mensen van de ferry op te halen en weer terug te rijden naar Queenstown. Daar heb ik alle oude busmaatjes gedag gezegd, waarna ik het bed weer ingedoken ben.

19 november, woensdag:
Het grote moment was daar, hoe ziek ik me ook voelde ik kon natuurlijk niet het moment missen dat er een Maori tattoo werd gezet bij Andrea. Nadat Andrea had verteld hoe ze het wilde hebben en de tattooartist de tattoo op haar rug had geschetst, was het tijd om haar hand vast te houden en aan de sessie te beginnen. De pijn viel gek genoeg mee en voordat we het wiste was de tattoo gezet. Het resultaat mocht er wezen, het zag er prachtig uit! Na een drankje om haar nieuwe aanwinst te vieren te hebben genomen en alle zalfjes en pruttel te hebben gehaald was het voor mij weer even tijd het bed in te duiken. Na een paar uur uitgerust te hebben was het tijd om de beruchte 'Fergburger' uit te proberen, mensen staan in de rij voor deze burger in Queenstown. Na ruim een half uur wachten was onze burger dan eindelijk klaar, hij was erg lekker maar waarom het zo'n hype is snap ik ook weer niet. Na onze burger zijn we naar de ijsbar gewandeld, een bar helemaal van ijs en niet zoals m'n vader dacht een ijsje ergens gaan halen. Nadat we eerst naar de verkeerde waren gewandeld (want welke stad heeft nou twee van deze bars), kwamen we aan bij de juiste. Een hele warme jas en handschoenen aan en daarna was het tijd om de bar van min acht binnen te stappen. Nu hoor ik jullie allemaal denken heel verstandig als je ziek bent, maar we hadden de entreekaartjes nou eenmaal al gekocht. Het was erg leuk en we hadden veel lol, we hebben het dan ook wel een half uur koukleumen volgehouden.

En hier lig ik dan snipper en snotverkouden in mijn hostelbedje. De ervaren reizigers zijn het vast wel met me eens dat het niet de beste plek is om ziek te zijn. Je kamer met nog vijf anderen delen, waaronder er altijd een paar feestbeesten zijn die tot in de late uurtjes uitgaan. Jij hebt het koud en bent verkouden en wilt de kamer het liefst als stookoven gebruiken, terwijl zij het raam juist elk moment dat ze kunnen open zetten omdat het zo warm is. Ik in mijn bed en alle kamergenootjes doen de leukste activiteiten die je graag wilt bijwonen. Elke beweging en hoest die je maakt kraakt je bed en wordt iedereen wakker en een koude douche in de morgen om nog maar even door te gaan. Straks maar eens even de apotheek om advies vragen en de rest van de dag uitrusten in de hoop dat ik morgen weer als fitte backpacker mijn reis kan hervatten.

Lieve groetjes een zieke maar toch nog steeds reislustige Lili!