Dhanbat Anu
Blijf op de hoogte en volg Lili
18 Augustus 2014 | Nepal, Kumargaun
Het is weer tijd voor een nieuw verslag!
16 augustus, zaterdag:
Zaterdag is de enigste dag dat ze in Nepal weekend hebben, zondag gaat school en werk gewoon door. Heb geen medelijden hoor, want ze hebben haast elke week wel een of andere feestdag dat ze vrij zijn.
Maargoed, een vrije dag dus. Tijd om met zijn allen naar Bhaktapur te gaan. Bhaktapur is een van de stadjes in de Kathmandu valley. Het is gebruikelijk dat je als toerist bij binnenkomst van een van deze stadjes geld betaald. Je moet het dan ook zien als een open museum, elke meter zie je bij wijze van wel weer een tempel of andere mooi gebouw. In Bhaktapur heb je een plein waar ze allemaal potten of andere dingen van klei maken en verkopen. Zelf had ik ook de eer om een potje te bakken. Ondanks dat ik hem er erg mooi uit vond zien, kon hij er toch niet mee door met een gat aan de onderkant... Flauw hè?
Na het potten bakken te hebben geleerd van de meneer, vond ik het wel zo netjes iets te kopen. Alleen het is niet echt een succes zo'n pot een half jaar mee te sjouwen. Daarom heb ik Kabita en Anu iets uit laten zoeken en ze dit cadeau gegeven.
Het was natuurlijk alweer een feestdag of eigenlijk was het nog steeds dezelfde als hiervoor (de doden herdenken). Er liepen allerlei kindjes met stokken over straat en daarmee maakte ze muziek, door tegen elkaar stok te slaan. Ook was er een andere optocht met veel gezang en gedans. Erg leuk om te zien.
We zijn weer op familiebezoek geweest bij een nichtje van Anu en kregen hier uiteraard een hele uitgebreide maaltijd voorgeschoteld. Daarna zijn we opgehaald door de chauffeur en onderweg naar het huis eerst nog op bezoek geweest bij Chandra zijn zus en moeder. Thuis gekomen snel gedoucht en me klaargemaakt voor jawel een huwelijksfeestje, geen idee wat ik ervan moest verwachten en aan moest doen natuurlijk. Mijn degelijkste kleding en slippers aan, deze zagen er het meest netjes uit (anders waren het of m'n wandelschoenen of sportschoenen haha, geen optie). Toch niet goed genoeg, ik kon echt geen slippers aan naar zo'n soort feestje. Anu haalde een paar schoenen uit de kast, maar ze waren me allemaal te klein. Ik heb degene die ik het mooiste vond maar uitgezocht en toen konden we met knellende voeten en moe van de dag naar het feestje gaan. Haal -je maar van feestje af, want het was een enorm feest met ongeveer duizend gasten. Ik kreeg alle aandacht van de obers en kwam niets te kort. Elke seconde stond er wel weer een andere voor me met een hapje. Ik was dan ook wel een opvallende verschijning als blonde blanke 'lange' dame. Voordat we aan het uitgebreide buffet begonnen zat ik dus al propvol. Ik wilde een paar foto's maken van het feest om thuis te laten zien hoe het er aan toe gaat. Ik vroeg dus voorzichtig of het mocht en voordat ik het wist stond ik naast de bruid en bruidegom voor een foto. Het hele feest werd gefilmd en zoals ik al zei was ik een opvallende verschijning, want de camera stond regelmatig op me gericht.
Het was een super leuke ervaring en ik had het voor geen goud willen missen. Ik denk dat er maar weinig toeristen zijn die de kans krijgen dit soort dingen mee te maken!
17 augustus, zondag:
Vandaag zou ik samen met Abushan op de scooter naar Patan gaan, maar het zou geen Nepal zijn als dat niet uit het niets werd gewijzigd. Lili een lange broek aandoen, dan kunnen we naar het paleismuseum gaan! Het zou Nepal ook niet zijn, als het geen feestdag (de geboortedag van Buddha) was en het museum dicht was. Op naar een ander museum, die gelukkig wel open was. Dit museum was een nog eerder paleis. Bovenin had je uitzicht over het hele centrum, mooi om te zien. Verder veel informatie over het koningshuis. Daarna zijn we naar het huis van de moeder en zus van een goede vriendin gegaan om daar weer een beste maaltijd te nuttigen. Ik noem het overigens een beste maaltijd (rijst, aardappels, omelet, zoetigheid etc etc), maar de Nepalezen vinden het snacks.
18 augustus, maandag:
Eindelijk het moment dat ik een keer op eigen houtje een deel van Kathmandu mocht bekijken. Patan, netzoals Bhaktapur een stad in de Kathmandu valley. Onderweg in de auto zag ik op de andere rijbaan een OLIFANT lopen! Helaas was ik net te laat om mijn camera te pakken, maar het is zeker een moment dat ik nooit weer vergeet. Toen ik even op een bankje ging zitten in Patan kwamen er meteen allerlei mensen naar me toe of ik een gids wilde en ik moest weer geld betalen om de stad te zien. Eerst 'Durbar square' bekeken, dit is een plein met allerlei tempels die je in elke stad ziet. Daarna heb ik de kaart ingelezen en ben ik naar alle hoogtepunten toe gewandeld. De straten zijn allemaal niet zoals in Nederland, je moet erg opletten waar je loopt. Goed, ik heet Lili, dus stootte in de eerste de beste straat mijn teen heel erg met als resultaat dat hij half open lag en erg bloedde. Ik ben met m'n beste Nepalese handen en voetenwerk een winkeltje ingelopen en heb gevraagd om een pleister. Toen me dat lukte kreeg ik zoveel zelfvertrouwen dat ik dacht dat de rest van het aankomende half jaar me ook wel zou lukken in m'n uppie. Als ik de weg niet wist vroeg ik het gewoon aan andere toeristen, gek maar die zien er toch het meest betrouwbaar uit. Al moesten ze me wel na tien meter lachend terug roepen, omdat ik het punt al lang gepasseerd was. Maar goed, ik was toch best trots op mezelf. Na een paar uur me vermaakt te hebben werd ik opgehaald door Chandra en Anu. We gingen wat Momo's eten in een winkel van familie waarin allemaal beeldjes stonden. Ze gaven mij ook een beeldje cadeau, dus nu nog uitvogelen hoe ik die een half jaar ga vervoeren. Verder de dag rustig aan gedaan. Anu moest haar koffer pakken, ze vertrekt vandaag naar Indonesië voor het werk. Na het eten vond er een ritueel plaats om haar een goede reis te wensen. Haar moeder voerde dit uit en ik mocht het met de andere familieleden bijwonen. Toen ik gekookte eieren zag liggen op een bordje kreeg ik het al een beetje benauwd, nogmaals dat is het enigste wat ik echt niet lust. Op een gegeven moment was het moment toch daar, Anu nam een hapje van het ei en wij moesten allemaal ook een hapje nemen. Ik vroeg nog of het persé moest, maar ik wilde natuurlijk ook niet dat ze door mij een ongeluk zou krijgen en heb dus een innie minnie hapje genomen. Ik heb er nog steeds een vieze na smaak van en het mooiste is nog dat ze zit vrijdag ook bij mij willen doen als ik wegga...
Ik heb met tikka op mijn voorhoofd Anu uitgezwaaid en bedankt voor de ontzettende gastvrijheid. Vandaar de naam van het verslag 'Dhanbat Anu' wat dankjewel Anu betekend!
16 augustus, zaterdag:
Zaterdag is de enigste dag dat ze in Nepal weekend hebben, zondag gaat school en werk gewoon door. Heb geen medelijden hoor, want ze hebben haast elke week wel een of andere feestdag dat ze vrij zijn.
Maargoed, een vrije dag dus. Tijd om met zijn allen naar Bhaktapur te gaan. Bhaktapur is een van de stadjes in de Kathmandu valley. Het is gebruikelijk dat je als toerist bij binnenkomst van een van deze stadjes geld betaald. Je moet het dan ook zien als een open museum, elke meter zie je bij wijze van wel weer een tempel of andere mooi gebouw. In Bhaktapur heb je een plein waar ze allemaal potten of andere dingen van klei maken en verkopen. Zelf had ik ook de eer om een potje te bakken. Ondanks dat ik hem er erg mooi uit vond zien, kon hij er toch niet mee door met een gat aan de onderkant... Flauw hè?
Na het potten bakken te hebben geleerd van de meneer, vond ik het wel zo netjes iets te kopen. Alleen het is niet echt een succes zo'n pot een half jaar mee te sjouwen. Daarom heb ik Kabita en Anu iets uit laten zoeken en ze dit cadeau gegeven.
Het was natuurlijk alweer een feestdag of eigenlijk was het nog steeds dezelfde als hiervoor (de doden herdenken). Er liepen allerlei kindjes met stokken over straat en daarmee maakte ze muziek, door tegen elkaar stok te slaan. Ook was er een andere optocht met veel gezang en gedans. Erg leuk om te zien.
We zijn weer op familiebezoek geweest bij een nichtje van Anu en kregen hier uiteraard een hele uitgebreide maaltijd voorgeschoteld. Daarna zijn we opgehaald door de chauffeur en onderweg naar het huis eerst nog op bezoek geweest bij Chandra zijn zus en moeder. Thuis gekomen snel gedoucht en me klaargemaakt voor jawel een huwelijksfeestje, geen idee wat ik ervan moest verwachten en aan moest doen natuurlijk. Mijn degelijkste kleding en slippers aan, deze zagen er het meest netjes uit (anders waren het of m'n wandelschoenen of sportschoenen haha, geen optie). Toch niet goed genoeg, ik kon echt geen slippers aan naar zo'n soort feestje. Anu haalde een paar schoenen uit de kast, maar ze waren me allemaal te klein. Ik heb degene die ik het mooiste vond maar uitgezocht en toen konden we met knellende voeten en moe van de dag naar het feestje gaan. Haal -je maar van feestje af, want het was een enorm feest met ongeveer duizend gasten. Ik kreeg alle aandacht van de obers en kwam niets te kort. Elke seconde stond er wel weer een andere voor me met een hapje. Ik was dan ook wel een opvallende verschijning als blonde blanke 'lange' dame. Voordat we aan het uitgebreide buffet begonnen zat ik dus al propvol. Ik wilde een paar foto's maken van het feest om thuis te laten zien hoe het er aan toe gaat. Ik vroeg dus voorzichtig of het mocht en voordat ik het wist stond ik naast de bruid en bruidegom voor een foto. Het hele feest werd gefilmd en zoals ik al zei was ik een opvallende verschijning, want de camera stond regelmatig op me gericht.
Het was een super leuke ervaring en ik had het voor geen goud willen missen. Ik denk dat er maar weinig toeristen zijn die de kans krijgen dit soort dingen mee te maken!
17 augustus, zondag:
Vandaag zou ik samen met Abushan op de scooter naar Patan gaan, maar het zou geen Nepal zijn als dat niet uit het niets werd gewijzigd. Lili een lange broek aandoen, dan kunnen we naar het paleismuseum gaan! Het zou Nepal ook niet zijn, als het geen feestdag (de geboortedag van Buddha) was en het museum dicht was. Op naar een ander museum, die gelukkig wel open was. Dit museum was een nog eerder paleis. Bovenin had je uitzicht over het hele centrum, mooi om te zien. Verder veel informatie over het koningshuis. Daarna zijn we naar het huis van de moeder en zus van een goede vriendin gegaan om daar weer een beste maaltijd te nuttigen. Ik noem het overigens een beste maaltijd (rijst, aardappels, omelet, zoetigheid etc etc), maar de Nepalezen vinden het snacks.
18 augustus, maandag:
Eindelijk het moment dat ik een keer op eigen houtje een deel van Kathmandu mocht bekijken. Patan, netzoals Bhaktapur een stad in de Kathmandu valley. Onderweg in de auto zag ik op de andere rijbaan een OLIFANT lopen! Helaas was ik net te laat om mijn camera te pakken, maar het is zeker een moment dat ik nooit weer vergeet. Toen ik even op een bankje ging zitten in Patan kwamen er meteen allerlei mensen naar me toe of ik een gids wilde en ik moest weer geld betalen om de stad te zien. Eerst 'Durbar square' bekeken, dit is een plein met allerlei tempels die je in elke stad ziet. Daarna heb ik de kaart ingelezen en ben ik naar alle hoogtepunten toe gewandeld. De straten zijn allemaal niet zoals in Nederland, je moet erg opletten waar je loopt. Goed, ik heet Lili, dus stootte in de eerste de beste straat mijn teen heel erg met als resultaat dat hij half open lag en erg bloedde. Ik ben met m'n beste Nepalese handen en voetenwerk een winkeltje ingelopen en heb gevraagd om een pleister. Toen me dat lukte kreeg ik zoveel zelfvertrouwen dat ik dacht dat de rest van het aankomende half jaar me ook wel zou lukken in m'n uppie. Als ik de weg niet wist vroeg ik het gewoon aan andere toeristen, gek maar die zien er toch het meest betrouwbaar uit. Al moesten ze me wel na tien meter lachend terug roepen, omdat ik het punt al lang gepasseerd was. Maar goed, ik was toch best trots op mezelf. Na een paar uur me vermaakt te hebben werd ik opgehaald door Chandra en Anu. We gingen wat Momo's eten in een winkel van familie waarin allemaal beeldjes stonden. Ze gaven mij ook een beeldje cadeau, dus nu nog uitvogelen hoe ik die een half jaar ga vervoeren. Verder de dag rustig aan gedaan. Anu moest haar koffer pakken, ze vertrekt vandaag naar Indonesië voor het werk. Na het eten vond er een ritueel plaats om haar een goede reis te wensen. Haar moeder voerde dit uit en ik mocht het met de andere familieleden bijwonen. Toen ik gekookte eieren zag liggen op een bordje kreeg ik het al een beetje benauwd, nogmaals dat is het enigste wat ik echt niet lust. Op een gegeven moment was het moment toch daar, Anu nam een hapje van het ei en wij moesten allemaal ook een hapje nemen. Ik vroeg nog of het persé moest, maar ik wilde natuurlijk ook niet dat ze door mij een ongeluk zou krijgen en heb dus een innie minnie hapje genomen. Ik heb er nog steeds een vieze na smaak van en het mooiste is nog dat ze zit vrijdag ook bij mij willen doen als ik wegga...
Ik heb met tikka op mijn voorhoofd Anu uitgezwaaid en bedankt voor de ontzettende gastvrijheid. Vandaar de naam van het verslag 'Dhanbat Anu' wat dankjewel Anu betekend!
-
18 Augustus 2014 - 18:49
Natascha:
Lieve Lili,
Wat is het toch leuk om een e-mail te krijgen dat er weer een nieuw verslag op de site staat. Ik ga er direct voor zitten om te lezen! Wat een mooie en bijzondere ervaringen! Geniet nog even in Nepal en als je in Thailand komt, weet je het hè... Haha.
Dikke kus! -
18 Augustus 2014 - 19:04
Wim:
Je verhalen worden steeds leuker. De kijk van een nuchtere Hollandse blonde op een andere cultuur. Heb er erg om moeten lachen. Kus. -
18 Augustus 2014 - 19:26
Betty:
Hallo lieverd
Je krijgt duidelijk al meer ervaring, wat een andere cultuur. en wauw, je eerste olifant, geweldig. Wat jammer dat je geen foto hebt. maar wie weet wat je nog allemaal tegenkomt.
Straks in LA laat ik me lekker door jou leiden, haha...
Een stadje als museum,wat een bijzonder land en bijzondere mensen, ik geniet volop van je verslagen, echt super leuk.
Ik heb dit wel gauw even op t werk gelezen en de reactie geschreven, dus lees ik hem thuis nog wel uitgebreid nog eens.
tot de volgende...
xxx
Betty
-
18 Augustus 2014 - 19:50
Rita:
Hallo Lili
Wat leuk om je verslag weer te lezen! Je doet dat op een prettige manier, zodat er bij mij allemaal beelden komen. Maak maar een plaatje in je hoofd van het verhaal: dat zeggen wij ook altijd tegen de kids.Erg leuk!
En wat geweldig zo'n huwelijksfeest mee te maken! Dat pakken ze je niet meer af! Gr -
18 Augustus 2014 - 20:14
Ron:
Hey Lili,
Wat sla je je er goed doorheen, respect hoor!
Echt prettig leesvoer in de pauze op werk!
Keep up the good work!
Ron -
18 Augustus 2014 - 20:15
Eefje:
Lieve Liel,
Wat een geweldige ervaringen toch allemaal en super dat je Nepal nu ook een keer in je eentje hebt kunnen beleven. Beginnen ze er toch een beetje vertrouwen in te krijgen? Zo'n Hollandse meid in haar eentje in Azië? ;-)
Ik kijk nu alweer uit naar je volgende verslag, het is iedere keer een klein feestje!
Knuffel xxx -
18 Augustus 2014 - 20:59
Jeannette:
hey Lili,
Wat leuk om je verslagen te lezen! Wat een andere wereld, en wat een ervaring. Dat neemt niemand je ooit af!
Verheug me nu al op je volgende avontuur :)
Liefs Jeannette -
19 Augustus 2014 - 04:56
Henri:
Hi Lili! Another great story! Hahaha must be fun to be the center of attention at someone else's wedding! And, since you like boiled eggs so much, we will buy some extra for you in December! Just kidding.... Stay safe and enjoy!! -
19 Augustus 2014 - 07:55
Jacquelien :
Wauw wat een ervaring en wat heerlijk weer je verhaal om te lezen.
Verheug me op het vervolg
Lieve groet uit regenachtige Enschede -
19 Augustus 2014 - 11:27
Truus:
Hoi lief nichtje,
Wat een prachtig verhaal weer,door jou leren wij de cultuur van Nepal ook een beetje te kennen.Een Nepalese bruiloft een olifant op straat en vooral eieren haha.Ik herinner me dat zondagsmorgens iedereen zijn gekookt eitje onder de tafel moest opeten omdat jij het niet wilde zien,dat kun je ze daar in Nepal volgens mij niet verplichten he?Vandaag met de scooter op pad?Ook weer een hele belevenis.Heel veel plezier maar doe vooral voorzichtig.We zullen de verhalen wel weer horen,kijken er weer naar uit.
Dikke kus,
Frans en Truus. -
19 Augustus 2014 - 20:50
Marlies:
Heel leuk om je reisverhalen te lezen en wat heb je al veel bijzondere ervaringen opgedaan!
Je schrijft de verhalen mooi op, zodat we echt een beetje mee kunnen reizen!
Wij kijken uit naar je volgende verslag! X
-
20 Augustus 2014 - 12:22
Marianne:
He Lil, geweldig weer. Zou je souvenirs, zoals het beeldje, niet gewoon op kunnen sturen naar Nederland. Soms is dat verrassend goedkoop. -
21 Augustus 2014 - 01:19
Monique Te Wierik:
Ha Lili,
Vanavond van je moeder je reismail doorgekregen. Wat gaaf om dit te lezen en wat schrijf je gezellig !
Erg stoer van je deze reis in je eentje en ik begrijp dat je geweldige ervaringen hebt. Super hoor.
Lili geniet ervan de aankomende maanden en met plezier kijk ik uit naar je volgende verslagen.
Een hartelijke groet van een collega van je ma,
Monique te Wierik. -
21 Augustus 2014 - 11:13
Amaal:
Hee Liel!
Wat een mooie (en vooral grappige) verhalen. Ik zie het zo voor me!
Echt super knap hoe jij je daar redt.
Geniet van je tijd daar, ik ben benieuwd naar je andere verhalen.
Liefs xxx -
21 Augustus 2014 - 12:26
Maurits:
Hoi Lili,
Wat een heerlijk en interessant verhaal weer! Het zit 'm in de details die het zo leuk maken om je belevenissen te lezen ;)
Word je mooi telkens weer met je neus in de gekookte eieren gedrukt :( Voor jou een groot offer, dus het zal Anu zeker geluk brengen :)
Mooie foto's ook en heel leuk je te zien (tussen Madam Tussaud's beelden/bruidspaar :p). Ik ben blij dat je het naar je zin hebt!
Ik ben alweer benieuwd naar je volgende bijzondere ervaringen!
Grüße ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
